Aguirre: A colera de Deus

(Aguirre: Der Zorn Gottes, Werner Herzog, 1973)

A primeira das moitas (e fructíferas) colaboracións entre dous xenios, dous tolos, dous individuos que o daban todo en beneficio da película... Werner Herzog e Klaus Kinski, dous iluminados que chegaron ó límite entre fantasía e realidade con esta peli.
Baseada nas crónicas sobre o infame Lope de Aguirre, conquistador e explorador vasco apodado "o Tolo" (quén mellor que Kinski para o papel...!) conta a busca de El Dorado, cidade mítica inca, a través do amazonas, e o paulatino entolecemento de Aguirre, que empeza a matar a todo dios, e se cre emperador do novo mundo.
Para contar todo esto, Herzog traladou o seu equipo de peludos jipis ás selvas de Perú, onde sufriron o inimaginable. Fame, enfermedades, accidentes, serpes venenosas, e o peor... Klaus Kinski en estado de cólera, créndose Aguirre e cuestionando continuamente a un Herzog que ata pensou en matalo, pero ó final perdonoulle a vida e puido contar con semellante figura da interpretación para a súa película... Un rodaxe que foi, segundo todos os que participaron, un verdadeiro inferno que ríete tú de "Apolcalypse Now", peli coa que "Aguirre..." ten numerosos puntos en común (é evidente que Coppola viu esta peli...)
Como era de esperar Kinski está xenial. Este tipo, actor visceral donde los haya, meteuse no seu papel e xa non saliu máis del. Os extras indios chuparon hostias a mansalva, e ata lle abriu a cabeza a un actor cunha espada!!! e a escena pódese ver perfectamente na peli !!!! A realista escena mostra un saqueo dos españois a un poblado da selva. Os extras tiñan tanta fame que se abalanzaron sobre as frutas que había por ahí, recibindo "a cólera de Kinski" nas súas carnes...Ainda hoxe en dia, os indios acórdanse dese "rubio loco que gritaba" mentres mostran as cicatrices que lles fixo no interesantísimo documental do propio Herzog "Mein Liebster Feind" (1999) baseado na figura do actorazo.
Herzog recréase na natureza amenazante da selva e dalle á peli un ritmo pausado para adentrar ó espectador na película, facendonos sentir como acojonados miembros da expedición, aislados na xungla, e contando o tempo ata que Kinski-Aguirre lle dea por acabar coas nosas insignificantes vidas.
A verdade é que a peli conta con escenas que son a puta hostia... Deixando aparte os paisaxes (que quitan o hipo), as principais están protagonizadas por un Kinski en estado de gracia, mentres Herzog lle daba ordes armado cunha escopeta (non é coña...!!!). A escena final co barco invadido polos monos é dunha beleza escalofriante, e ahí, entre eles está Kinski totalmente metido no seu papel de demente tullido, vengativo e torturado.
Todo isto está musicado con guitarra e mellotrón polo grupo progresivo alemán Popol Vuh (ahhh... os 70's...)
A relación entre Herzog e Kinski, foise jodendo no personal, pero ainda colaboraron en catro pelis máis, conscientes do tandem acojonante que facían... Por certo... Todas absolutas obras mestras: "Woyzeck" (1978), "Nosferatu, fantasma de la noche" (1979), A fodidamente incrible "Fitzcarraldo" (1982) e "Cobra Verde" (1987), onde xa cortaron a súa relación para evitar a morte dalgún dos dous.

Insisto en que vexades "Mein Liebster...", onde podemos saber máis dos míticos rodaxes nos que participaron Herzog e Kinski, e no que se fala sobre este gran e inolvidable actor, e ata se mostran escenas das suas entolecidas obras de teatro, onde prácticamente agredía ó público.

Unha Historia de Violencia

(A history of Violence, David Cronenberg, 2005)

Cronenberg é un dos meus directores preferidos, que dende a súa primeira obra (mestra) "Viñeron de dentro de..." (75) foi evolucionando, e gañando en calidade de forma sorprendente, ata asustar... Sabe dios a donde vai chegar este tipo... Por iso escollo a súa última obra (mestra), que pese a non ser unha das miñas pelis-fetiche del ("Rabid" (77), "The Brood" (79), "Videodrome"(83), "The Fly" (86), "Dead Ringers" (88), "Spider" (2002)...), pareceume incriblemente boa.
Un respetable Viggo Mortensen protagoniza unha das películas máis "normais" do canadiense, na que o ritmo envólvete dentro da mesma, ata que descubres que rematou. Todo un recital de saber facer cinematográfico no que hai escenas incribles, moi poéticas (ese polvo nas escaleiras...) e que indagan no interior da mente humana, unha das especies animais do máis hijodeputa e complexa, como ben sabe o colega Cronenberg. A violencia, ás veces explícita, como é normal no Cronenberg amante das vísceras do ser humano, é nesta peli máis que nada psicolóxica, ou chámalle como queiras... Trátase da violencia da rutina, do día a día, esa violencia que todo ser humano leva no seu interior, latente e amenazante... A tensión, a mentira, a rutina, o cambio... toda pura violencia...
A compañeira de reparto de Mortensen é a fermosísima María Bello, que aparte de estar como un queixo, actúa moi ben. Outros grandísimos interpretes que participan na peli son, Ed Harris facendo maxistralmente de malo, ou o sempre infravalorado William Hurt, ambos pertencentes á historia do cine con maiúsculas pola súa participación en grandes e históricas pelis.
O guión é solidísimo, e sorprende continuamente a un impresionable espectador, que acaba percibindo as persoaxes como reais. Está baseado no comic de John Wagner e Vince Locke, pero a brillante adaptación é de Josh Olson...

Cronenberg, como Lynch, é ese tio normal na vida que fai cousas raras no seu cine. Cousas realmente extranas, que ademáis son buenísimas.

O mago de Oz

(The Wizard of Oz, Victor Fleming, 1939)

Clara apoloxía das drogas coa yonki/alcoholica (e salvaxe) Judy Gardland como protagonista, e que está rodeada de mil anécdotas e lendas sinistras (por exemplo, a que dí que nunha das escenas, ó fondo, pódese observar a un tipo aforcándose nunha árbore, ou a que afirma que poñendo o "Dark side of the Moon" dos Pink Floyd sincronízase á perfección coa peli...).
A verdade é que odio a puta "Over the Rainbow", pero como musical é a hostia de entrañable ver a Dorothy cantando e bailando mentres segue o camiño de baldosas amarelas con esos tipos raros (xa sabedes, o espantallo, o león e o home de hojalata... este último sufriu lesións irreversibles na cara polo maquillaxe tóxico que lle botaron, algo que tamén pasaría con Ace Frehley dos KISS...). De feito, apasióname a atolondrada "We're off to see the Wizard, The Wonderful Wizard of Oz....", un tema moi demencial (e versioneable)
No seu estreno, a peli non foi un éxito precisamente, pero os jipis adoptárona como propia aló polos 60, xa que é evidente que é unha puta viaxe ácida. Quizáis máis sutl que "Alicia no país das Maravillas", pero claramente pro-LSD... Esas cores tan Kischt, esa felicidade... Todo o contrario que esa realidade en branco e negro en Kansas
Os efectos especiais son, como non podía ser de outra forma, mellores que os actuais. As veces maldigo ós ordenadores por permitir que nas pelis de hoxe en día calquera palurdo faga unha chapuza jañán e ainda por riba lle aplaudan. Eu son dos que prefiren a artesanía e non os efectos que se notan a leguas, e que non aguantan o paso do tempo. Todo nesta peli é artesanal (é o ano 39...) e fodidamente ben feito...
Un arduo traballo para crear esta obra fixo pasar a catro grandes directores por ela: Richard "Ivanhoe"Thorpe, George"Costilla de Adán" Cukor,King "Duelo al sol" Vidor ... pero Fleming ("Lo que el Viento..." (39)) aporotou maior cantidade de metraxe final, quedándose co verdadeiro mérito, e de paso facturar dúas pelis espeluznantes no mesmo ano.
Outros directores actuais como David Lynch, obsesionados con "The Wizard...", fan continuas referencias sobre ela nas súas películas (ver "Corazón Salvaxe"(90)...) Definitivamente este mundo de Oz encaixa á perfección cos escuros universos de Lynch!!!
Qué podo dicir...? A mellor película infantil da historia...? Pode ser.

Pulp Fiction

(Quentin Tarantino, 1994)

Peliculón indudable. Ainda teño tatuado o recordo de vela no cine, e sair querendo ser un elegante gangster mentres sonaba no meu cerebro a mellor música imaxinable e fumar un "Red Apple" (marca de tabaco ficticio que sale en todas as súas pelis).
Cantas anécdotas, cántos detalles, cantas curiosidades... cánta calidade...!!! Un clásico dende que saliu a luz. O seu director, Tarantino, xa sorprendeu a todo dios ca (tamén mítica) "Reservoir dogs" (92), onde tamén se parodiaba e mesturaba todo tipo de estilos, influencias e guiños cinéfilos.
Esta merecida palma de ouro en Cannes é un combinado perfecto de cine negro, cine oriental, blaxploitation, Hawks, Sergio Leone, comedia, etc, etc... na que se entrecruzan tres historias dunha forma narrativamente sorprendente (sempre xogou coa estructura nos seus guións). Diálogos xeniais, cunha amoralidade acojonante, pero fodidamente divertidos (negros e xudios son continuos obxetos de ataque). Interpretacións históricas (O retorno de Travolta, o mellor papel de Samuel L., o sempre xenial Harvey Keitel, a bellísima Uma Thurman, Tim Roth, ese personaxe que fai Christopher Walken, o propio Tarantino... Ata Bruce Willis está soberbio...). Ritmo interno maxistral (o mesmísimo Kubrick era un auténtico fan desta peli polo seu trepidante ritmo) no que a peli pasa sen enterarte, e eso que dura 2h e media!. Violencia estética e divertida (hai cantidade de secuencias...Por exemplo cando lle reventan a cabeza a Marvin sen querer ...). Cada detalle da peli é protagonista, e a maioría das escenas son xa iconos do 7º arte, que avanzou un paso máis gracias a Tarantino.
Por suposto, a peli ten outra protagonista máis: A MÚSICA!!! Dick Dale (alguén me pode dicir uns títulos de créditos mellores que estos, cando sona "Misirlou" a toda hostia?), Kool&Gang ou Dusty Springfield (Quentin, sempre apaixoado pola música negra), Moito surf (de feito, a película asóciase directamente con este estilo de RNR), Link Wray (sorprendentemente non sae na BSO), Country (outra das debilidades de Q., nativo de Tenesee), música actual (Urge Overkill coa xenial versión de "Girl..." de N. Diamond), e por suposto a inmortal obra mestra de Chuck Berry, escrita na súa estancia no caldeiro e titulada "You Never Can Tell", coa que Vincent e Mia bailan un impresionante twist nunha das miñas escenas preferidas da peli...
Ahhh!!! Películas así fanse unha vez cada século... creo que Quentin e cía, poden empezar a chuparse as pollas xa...
En fin... Podería estar horas e horas escribindo sobre esta peli, pero calquera cumplido que lle faga a esta OBRA MESTRA quédase corto, ridículo, diminuto....


Por certo... Alguén sabe que hai dentro do maletín????

Lenny

(Bob Fosse, 1974)

Antes de que calquera subnormal televisivo nos avergonzara cos seus fétidos monólogos diante dunha falsa parede de ladrillos e un público que rie por inercia ou cando lle mandan, Lenny Bruce era un xenio deste tipo de humor. Ainda que el, arremetía máis ben contra a ñoñería e todo o establecido. O sexo, os poderes e a relixión eran os seus temas predilectos.
En plenos anos 60, o tipo non deixou títere con cabeza cos seus ácidos comentarios, esbardallando contra todo quisqui cun estilo jazzistico, e un humor non apto para todos... A corrección política non era o seu forte, precisamente. Evidentemente, os poderes fácticos emprenderon unha campaña contra Bruce, usando todas as súas nauseabundas armas democráticas. Detuvérono mil veces por dicir "polla" ou "correrse", pero en realidade querían acabar co Lenny Bruce que incitaba a xente a pensar, a rebelarse mediante a máis poderosa das armas: O humor. As detencións e os xuicios eran como os seus espectáculos e congregaban a xente, que se partía o cú ante as salidas de tono de Bruce, que tiña nesa situación unha mina de ouro para ironizar sobre semellante absurdo. Pero, como di a canción, loitou contra a lei e a lei gañou. Tras acosalo sen descanso coma se fose un violador de monxas, consegiron que o xenio non fose contratado e finalmente a palmara dunha sobredose.
A puta barreira do idioma fai de nós uns putos aislados, pero se tedes oportunidade consegide as grabacións ou as transcripcións dos seus espectáculos, porque non teñen desperdicio, e son un humor universal e corrosivo, entendibles en Las Vegas, Frankfurt ou Montaos. Despois de todo falaba das cousas importantes da vida: ¿Quénes somos...? ¿Cando follarei...? ¿Cara onde imos...? ¿Follarei hoxe...?
Esta peli, sen ir máis lonxe, trata de ser fiel a moitos destes monólogos.E para iso axuda o gran Dustin Hoffman no papel de Lenny, que pese a estar sobreactuado, está formidable. Tamén Fosse imprímelle un ritmo fresco e orixinal, que toma moito do bebop e o jazz, principais fontes de inspiración de Bruce.
Unha peli moi setentera, cun agradecido tono documental, cunha foto en branco e negro maravillosa e boa música jazz de fondo. Unha peli que pretende homenaxear a Lenny Bruce, ainda que as veces peca un pouco de morbosa. Sen embargo, é un dos mellores biopics da historia do celuloide e unha biblia para amantes das frases xeniais... Aquí vai unha:

""Se Xesúcristo morrera fai 20 anos, os nenos das escolas católicas estarían usando pequenas sillas eléctricas ó redor do pescozo, en lugar de crucifixos..."