This is Spinal Tap

(Rob Reiner, 1984)

Gran peliculón, este documental ficticio (Mockumentary... ou mellor dito... Rockumentary...) sobre un dos mellores grupos de rock da historia... Un grupo que non existiu... Spinal Tap!!!. Un documental ficticio, pero increíblemente verídico!!!, pois todas e cada unha das situacións que se viven no film, sucedéronlle a varios rockeiros reais. A película está explícita e abertamente baseada en estrelas como Aerosmith, Black Sabbath ou Van Halen, pero ten guiños a outras bandas, dende os Beatles ata Grateful Dead, pasando polos Stones, Saxon ou Led Zeppelin, mostrando as súas manías, egos, anecdotas surrealistas, extravagancias e idas de olla.
Moita mala hostia sobre o mundo do rock, que Rob Reiner e tres humoristas ingleses, David St. Hubbins (Michael McKean), Nigel Tufnel (Christopher Guest)e Derek Smalls (Harry Shearer) describen dunha forma ridículamente xenial. Tódolos tópicos son explotados por esta banda que comezou facéndo o clásico R&B británico (impagable "Gimme Some Money"), pasou pola psicodélia (alucinóxena "Listen To the Flower People") e acabou no Hard Rock e o Heavy Metal onde poñen o volume das guitarras ó 11 (expléndida escena), póñense pepinos no paquete, ou tocan a guitarra, non cun arco de violín como Jimmy Page, non... senón co violín mesmo!!!
Podería contar miles de anécdotas desternillantes desta peli, pero son tantas, e algunhas tan sutiles, que é mellor que a vexades por vós mesmos, ou que a volvades ver para pillar novos chistes. Unha película ácida, intelixente, e ás veces cruel, que fará as delicias dos freaks do Rock and Roll...
Tamén deberíades facervos coa xenial banda sonora da peli, que repasa toda a discografía deste pedazo de grupo.

Missing

(Constantin Costa-Gavras, 1982)
Unha das pelis máis emotivas e ben feitas sobre o que o fillo de puta de Pinochet, e por extensión, todos os da súa calaña, armaron en America do Sur, facendo desaparecer xente, torturando, violando, executando e cometendo todo tipo de animaladas en ben das ideas máis rancias, e sobre todo, en ben do seu puto bolsillo, enchido polos fodidos estados unidos. E todo con total impunidade.
A peli, feita en Hollywood, raja sobre toda esa merda, e ten os güevos de afirmar que os que estiveron detrás do golpes de estado (como demostrou a historia) foron a CIA e outras axencias mafioso-terroristas, que apoiaron a dictadores bananeros e psicópatas.
Por suposto, unha boa peli non se pode quedar nun asqueroso panfleto, por moi noble que este sexa, e por eso cóntase unha bonita historia de amor (en forma de flashbacks) entre Sissy Spaeck e o seu mozo (John Shea), un rojillo que acaba desaparecendo por moi americano que sexa. Unha vez que pasa eso, o pai do mozo, o grandísimo Jack Lemmon (DIOS, que gran actorrrr!!!), que interpreta a un republicano de clase media americana, viaxará a Chile para investigar o que pasou. Por un lado descubrirá que os USA non son ese pais tan guay no que tanto confiaba, e por outro, coñecerá mellor a súa nora, descubrindo que teñen máis cousas en común do que a asquerosa política podería separalos.
Tanto Lemmon como Spaeck están inmaculados na súas interpretacións, e en máis de unha ocasión póñenseche os pelos de punta.
Guión espectacular e ambientación acojonante... Quizáis empalaga un pouco o estilo obsoleto da música de Vangelis... pero pa gustos colores.
Gavras, sempre comprometido, toma un caso real, e a partir de ahí crea esta fascinante obra, que nos introduce nos infernos dunha das dictaduras máis vergonzosas da historia. Deixando a un lado ese mensaxe tan obvio, a película, ademáis de entreter, emocionar, e manterte en vilo, consegue ensinar unha lección de historia con maiúsculas. Costa-Gavras demostra o gran director de cine político, e excelente historiador que está feito.
Todo un luxo de película que vos recomendo que vexades en versión orixinal, porque o doblaxe en español é a cousa máis horrorosa que te poidas imaxinar (qué coño pasa coas dobladoras españolas de Sissy Spaeck???), algo que por outra parte, é aplicable a tódalas películas desta precaria liasta.

Deliverance

(John Boorman, 1972)

Todos recordamos películas tan incribles como "Excalibur" (81), "A selva esmeralda" (85) ou "Esperanza e Gloria" (87), todas elas facturadas por este inglés amante da natureza, artista xenial e honesto cineasta, que aproveita sempre que pode para expresarse mediante símbolos metáforas como o río, a auga... ou temáticas como a loita natureza-home ou a amenaza do progreso.
E con "Deliverance", a súa obra máis personal e sorprendente, leva esta iconografía aos máximos extremos de eficacia. Unha complexa e violenta obra que indaga no máis primitivo do ser humano e na súa eterna loita contra a natureza.
Catro amigos deciden pasar un fin de semana cruzando en canoa as agrestes augas dun rio do sur dos USA, tratando de desconectar da estresante vida da cidade. Todo o principio é xenial, onde podemos disfrutar de bucólicas paisaxes, camaradería e sobre todo, dunha das cancións máis maravillosas da historia do celuloide. Estoume referindo, por suposto, a "Dueling Banjos", unha obra mestra da música, que na película serve de nexo entre a cidade (que encarna o urbanita que toca a guitarra) e o máis profundo rural (representado por ese tipo tan extraño que toca o banjo, prototipo de ese sureños que se casan coas súas irmáns). Gran canción que nos acompaña toda a película resonandonos nos miolos e enchendo de matices o que estamos a ver.
Pero as augas vánse facendo máis turbias a medida que avanza o río, e acabará estoupando a violencia na que, para mín, é unha das escenas máis violentas da historia do cine (se a vistes, sabedes a cal me refiro... Joder, tio...! Nunca unha escena tivo tanta crudeza e realismo, e dou tan mal rollo como esa...!)
A partir de ahí, todo se jode, e os tios terán que aprender a sobrevivir nun entorno hostil, fronte as máis chungas adversidades. Todo se volve oscuro e chungo, tanto para eles como para o espectador. O suspense, e a inquedanza apodérase de nós, que ó final nos damos conta do hijoputa que pode chegar a ser a nosa especie. Grandes escenas de acción
Grandes actores (John Voight que se sale do mapa, Burt Reynolds nunha das súas mellores interpretacións, Ned Beatty e Ronnie Cox) que sacarán adiante esta película oscura, tensa e incluso terrorífica, que moitas veces recorda a "Cans de palla" de Peckimpah, ou mesmo a "Matanza de Texas" de Hooper.

Cadea Perpetua

(The Shawshank Redemption, Frank Darabont, 1994)

Emotiva película pertencente ó xénero carcelario, baseada nun relato de Stephen King, e dirixida de puta madre polo xenial guionista, Frank Darabont, que voltaría a este xénero coa tamén tremenda ( e sospeitosamente similar) "A Milla verde" (99).
Tim Robbins (Andy) é un condenado a doble cadea perpetua polo asasinato da súa muller e o seu amante. Cando chega á prisión de Shawshank, descubre o verdadeiro terror... saber que eres inocente e ter que foderte, gardas hijosdeputa, sodomitas acosadores, e un alcaide malíiiiiisimo...
Pero tamén atopará a amizade de Morgan Freeman (Red), un negro que pasou casi toda a súa vida entre reixas, e que non sabería adaptarse fóra, e sobre todo, descubrirá que Rita Hayworth é unha excelente via de escape se estás encerrado nunha diminuta celda no caldeiro...
O guión é maxistral (a última media hora é do mellor do cine actual), as interpretacións, non che digo nada (Oscar a Freeman), e tanto a foto, como a banda sonora son de poñer os pelos de punta.
Unha peli, que pese a fracasar nas pantallas no seu dia (!!!???), triunfou paulatinamente gracias ó consumidor de cine doméstico (DVD,VHS...), e hoxe en día é un clásico indiscutible, do que beben todas as produccións posteriores que teñen algo que ver co xénero...
Unha peli que sorprende (ó final, excitado, non podes evitar sentir que pode existir a xusticia), emociona (é unha desas pelis que rozan a cursilería, pero no bó sentido...), e o que é máis importante: Entretén!... Carallo se o fai...!! Non podes nin apartar a vista da pantalla durante as cortísimas (iso parecen) dúas horas e pico de proxección!. Bendito sexa o cine!!!!
Unha peli optimista. Un canto á vida e á esperanza... Un sentido homenaxe á amizade... Un glorioso poema sobre a liberdade...
En fin... Se non a vistes ainda, védea. Se a vistes, védea outra vez, facédevos ese gran favor...

O clube da loita

(Fight Club, David Fincher, 1999)

Estamos a falar dun dos directores máis interesantes dos últimos tempos... David Fincher... O tío que creou obras mestras como a escalofriante "Seven" (95), a excelente "The Game" (97) ou a grandiosa "Zodiac" (2006), todas impecables, psicolóxicamente aterradoras, ben feitas e deudoras do mellor cine de Hitchcock, Kubrick e Welles.
Finalmente, decanteime por "Fight Club", que pese a parecer en algúns momentos un fodido videoclip, ten unha posta en escena perfecta, e ten unha historia (ainda que ás veces non o pareza) que da moito que pensar... Non hai que olvidar que a peli está baseada na excelente novela de Chuck Palahniuk, que describe a perfección a situación existencial que vivimos neste fodido e incerto milenio de los cojones.
A Peli conta cun dos mellores actores da actual escena jolibudiense, o gran Edward Norton, herdeiro natural de monstros como deNiro ou Brando (fai uns anos xuntáronse os tres na decepcionante "The Score", 2001) , e co guapito de cara Brad Pitt, que cumple dignamente o seu cometido sorprendéndonos co seu carismático papel, pese a que a veces pode resultar cargante ensinando musculito e dicindo frases tontas e pedantes.
Ambos, levan o peso narrativo dunha peli estrana, casi irreal, e moderna (a ver se aguanta o paso dos anos...), a cabalo entre o videoclip, o noir, a videocreación e o cine experimental, que flipará a todo aquel que non a vira polo seu estupendo final (sí... ese no que sona a fermosa "Were is my mind" dos Pixies...). O seu ritmo atolondrado non toca os güevos, e provoca unha tensión no espectador (polo menos en mín) que te mantén en vilo ata o citado desenlace (a verdade é que os finais de Fincher non teñen desperdicio ningún... Insisto en "Se7en" e "The Game"...)
Unha peli que non deixa indiferente: ou a amas ou a odias. Orixinal e sorprendente, salvaxe, inquietante, violenta, casi fascista, intelixente, axfisiante ás veces, e paradóxicamente, verídica... No fondo, é un retrato de nós mesmos, e da nosa ansia por consumir merdas que non precisamos, de non vivir como queremos, de non ser nós mesmos, ou de non saber quén coño somos... É unha gran (e fermosa) hostia na nosa cara. Un verdadeiro insulto á nosa existencia.
DE PUTA MADRE!!!
Por certo... Acabo de incumplir as dúas primeiras reglas do clube...

Rocky Horror Picture Show

(Jim Sharman, 1975)

Sexo, ciencia ficción e rock and roll feito por e para freaks...
Unha película que foi (lóxicamente) marxinada polo gran público. Pero que co tempo acadou o estatus de película de culto. Unha película que cada fin de semana congrega a miles da fans nas portas de cines underground de medio mundo (Incluída España!!!), que, vestidos como as excéntricas persoaxes que dan vida ós transilvanos, actúan, fan coreografías, interactúan, din os diálogos ó unísono e tolean con cada unha das fabulosas cancións que sonan a medida que avanza a metraxe da sesión golfa.
Como dí o lema da película, todo un canto á liberdade: "Deixa de soñalo e víveo...!"
Esta mítica película musical conta a historia dun histriónico alien travestí cunha fabulosa voz para rockanrolear (Frank-N-Furter), a medio camiño entre un New York Dolls e Marlene Dietrich, que vive nunha congregación do máis peculiar, un castillo onde o sexo, as drogas e o Rock and Roll están á orde do día. Ademáis, o glamuroso extraterrestre, é un científico tolo que está últimando a súa creación: o home perfecto (Rocky), cando dous inocentes rapaces (Sarandon e Bostwick) chegan a ese lugar nunha escura noite para resgardarse da tormenta.
Como vedes, a pelí é un pastiche cargado de guiños e homenaxes ás películas da RKO e da Universal, ademáis de a todo o rock and roll (en especial ó Glam) e ós comics dos anos 50-60. Toda unha delicia da cultura Pop para disfrute de mentes depravadas como as nosas.
Boísimos actores: Tim Curry facendo do inolvidable Frank'n'Furter (qué coño fai ese tio hoxe en día? Parece gilipollas desperdiciando o seu talento en bodrios de terceira división!!), Susan Sarandon nos comezos da súa xenial traxectoria, Meat Loaf facendo do rockeiro máis salvaxe do celuloide e interpretando unha das mellores cancións do film, Richard O'Brien facendo do fantástico maiordomo Riff Raff... etcétera. etcétera...
Un guión absolutamente tolo e divertidísimo, cancións pegañentas (conseguide a BSO, non ten desperdicio...), un tono salvaxe e depravado, pasadísimo de rosca...
Se algunha vez vos cadra de ter un par de horas libres, facédevos un favor e vede esta película. E a ser posible, maquillados, travestidos, armados con pistolas de auga, e entrándolle a quen teñades ó lado. (Os puristas recoméndana en pantalla grande, xa que consideran vela en video como masturbación.)