Drugstore Cowboy

(Gus Van Sant, 1989)
Unha banda de drojadictos van atracando farmacias por todo USA, para satisfacer o seu hábito. Por suposto, o carismático lider desta tropilla é o gran Matt Dillon, un tio con clase, e un actor excepcional, que nesta película chega ás máis altas cotas de interpretación imaxinables. Fai de yonki, pero elegante e intelixente... E ésta é, precisamente, unha das poucas críticas que se lle poden facer á peli... O pouco realismo co que se presentan ós yonkis... Limpios, guapos e con demasiada saúde... Ainda que... Por qué non...?? Acaso non existen drojadictos así...??? De todolos xeitos, os actores están moi creibles. Todos están xeniais, e ademáis cóntase coa presencia de ilustres cameos como o do meu ídolo, William Burroughs, facendo casi de sí mesmo.
O propio Dillon conta a súa historia en terceira persoa, reflexionando sobre o problema das drogas, pero tamén, en certo sentido, agradecendolles todo o que fixeron por el. Despois de todo, formaron parte de toda a súa vida... Ainda máis... Foron a súa vida. As paranoias, supersticións, proxectos para delinquir e vida social propios dun yonki, están descritas pola súa expléndida voz con humor, esperanza, sabiduría e lírica, guiado por ese máxico Gus Van Sant dos primeiros 90, que realizaba pelis "alternativas" con moita imaxinación e bó oficio. Todo un poeta do audiovisual, que no futuro tamén realizaría bodrios ("Psycho", 98, remake da peli de Hitchcock), obras mestras ("My own private Idaho", 91, espeluznate River Phoenix) e películas, que seguindo a súa liña, non fan ningunha concesión á comercialidade ("Last Days", 2005, baseada nos últimos días de Kurt Cobain).
Esta película ten moito das dúas ultimas. Fresca, entretida, crúa, extrana, poética, asombrosa... Fai pensar, fai rir...
Con "Drugstore Cowboy", a súa segunda peli, Van Sant demostrou o interesante do seu discurso, e avisou do importante que pode chegar a ser o seu cine no futuro. Dillon demostrou que, sinxelamente, el é o mellor da súa xeración.

O Silencio dos Cordeiros

(The Silence of the Lambs, Jonathan Demme, 1991)


¿Qué dicir desta peli...?
Pois que inaugurou un tipo de cine que hoxe en día ainda é copiado por outras pelis, series de TV, libros, etc...Un tipo de cine policiaco e de suspense, en lugares axfisiantes, escuros, e cos máis extravagantes psicópatas pululando, onde se fixeron grandes pelis (a secuela "The Red Dragon", ou a imprescindible "Seven"...) e outras non tan grandes.
Neste caso, Demme, acertou de cheo con esta historia que rexeitou medio Hollywood (ó final, (e afortunadamente pa eles) aceptaron Anthony Hopkins e Jodie Foster). O director recrea de puta madre uns ambientes que inquietan e acojonan, deixando atrás a súa etapa ochentera e facturando a mellor peli da súa filmografía (que non é precisamente unha maravilla). Algunhas escenas como a do ascensor ou a do final, son do mellorciño en suspense, acción e intriga do cine dos 90's. E eses primeiros planos... En fín... Insuperables.
Todos coñecedes de que vai a peli, polo que estaredes dacordo en que o guión de Ted Tally é unha puta maravilla. Baseado nunha excelente historia de Thomas Harris, Tally sacoulle todo o xugo ós inmortais persoaxes da novela. Eso, xunto coa brillante BSO de Howard Shore e o elenco de interpretes que por ahí circulan dan lugar a un dos zrilers máis icónicos da grande pantalla. Unha película que se converteu en clásico no día mesmo do seu estreno.
Unha importante responsabilidade para que as cousas sairan tan ben téñenas os oscarizados Hopkins e Foster, que actuan cunha isnpiración inmellorable. Hannibal Lecter converteuse nunha persoaxe mítica gracias ó bó facer do británico (que non pestanexa en toda a puta peli, e pon uns caretos, e dí unhas cousas, fai unhas posturas, ten tan bó gusto... XENIAL...), situándose ó lado de malos como Drácula ou Frankenstein, e gañandose a inmortalidade.
Clarice-Foster tamén esta xenial. Unha axente do FBI pequeniña, intelixentísima e rodeada de homes, que se "namora" do psicópata. Na súas miradas transmítense sutiles sentimentos que provocan escalofríos nun espectador tan impresionable coma min mesmo. Mención especial tamén a merece Ted Levine, facendo de "O Xastre", o veciño ideal que todos quixeramos ter.
Como sabedes, o éxito foi rotundo. A academia volcouse con esta peli deixando á favorita ese ano, "JFK", cun cara de parva, e o público acudiu de forma masiva ás salas a ver o máis oscuro que habita na natureza humana, un retrato deles mesmos, que, por suposto, encantou.
Despois, secuelas que non chegan á orixinal... "Hannibal" paréceme unha tomadura de pelo do fodido Rydley Scott, e a anteriormente citada "The Red Dragon" é unha digna sucesora con interpretes de toma y rasga , pero sen a chispa da primeira.

Rebelde sen Causa

(Rebel without a cause, Nicholas Ray, 1955)

Mítica película por moitos motivos, pero o principal é que conta coa presencia dun dos grandes da súa xeración (Brando, Clift, McQueen, Newman... Os mellores actores xamais xuntados???) que como todos sabemos, viviu deprisa, morreu novo e deixou un bonito cadaver, converténdose automáticamente nun ser inmortal... Estou a falar do gran Jimmy Dean, un tio que coa súa hostia no coche, pouco antes do estreno desta peli (a segunda das tres que rodou) se converteu no símbolo de America, como Marilyn ou a Coca-cola...
...Nada máis lonxe da realidade, pois o actor era un individuo inseguro e confuso (como Clift), un individuo desorientado que non encaixaba na hipócrita sociedade... pa canto máis en Hollywood! Se logrou triunfar nese mundo, non foi pola súa curta estatura, as súas gafas de cú de vaso, nen a súa roupa chea de merda, senón pola súa presencia case divina, e a súa maxistral forma de actuar.
Precisamente, o papel de Jim Stark, o pandilleiro protagonista da peli, íalle a perfección, pois encarnou a un adolescente inadaptado e perdido, con problemillas, pero cunha mala hostia que o facía non dudar en sacar unha navalla a quen se pasara de listo... Esa mestura entre Monty Clift e o Marlon Brando de "The Wild One" (53) era evidente. Nunca negou esas influencias, ademáis da de (por suposto) Elvis Presley... Pero Jimmy facíao con verdadeira entrega, dando unha sensación de autenticidade nas súas persoaxes (Tanto encarnado a Jim Stark, como a Carl Trask en "Ó este do Edén" (55), outro cumio da civilización universal...) que o facían ser o mellor, o máis carismático...
Jim Stark... Ese era Jimmy, e por iso, a interpretación foi sencillamente perfecta... Só hai que recordar, por exemplo, a escena na comisaría, onde partiu dous dedos na man dándolle de hostias á parede... Escalofriante...! A verdade é que non imaxino ó mamón de Matt Damon facendo ese sacrificio por unha boa interpretación, en favor do séptimo arte.
A súa carismática presencia (os baixiños, é o que temos...) e o evidente oficio de Ray, xunto co pedazo de equipo que se xuntou (Sal Mineo, Natalie Wood, Dennis Hopper...) deron como resultado esta estremecedora historia de inadaptación adolescente, unha historia sensible, que non sensibleira, sincera e sobre todo, rockanroleira... Pese a que non se oe un puto acorde de guitarra en toda a peli, rezuma RNR polos catro costados...!!!
Podería falar longo e tendido de Dean, desta e das outras dúas pelis, de miles de anécdotas (como a de bañar a Natalie Wood desnuda nunha bañeira de Champán...), das súas fobias, das súas bromas telefónicas, da súa obsesión por Elvis e Manolete, da súa pasión por tocar os Bongos e sacar fotos maxistrais, do seu gusto pola marihuana e o sadomasoquismo... Pero ocuparía demasiado espacio... Son un mitómano, pero tamén son un vago...!
Sempre o terei nun altar, como un dos mellores... O seu éxito durou un ano e pico... Despois, abandonou este mundo para ser recordado eternamente como ese mozo de vaqueiros, chupa vermella, mala hostia e tupé, que sobreactuaba magníficamente ben.

Desafio Total

(Total Recall, Paul Verhoeven, 1990)

Maravillosa película, sí señor... Schwarzie, pese a súa habitual e penosa interpretación, volveu a coller un papel dos que marcan historia. Nada menos que de protagonista desta futurista historia baseada nun conto de Philip K. Dick ("Blade Runner", "Minority Report"...), onde un complexo e apaixoante guión se mesturan coa mala hostia, humor malicioso e acidez do cine de Verhoeven ("Os Señores do Aceiro", "Robocop", "Instinto Básico"...), cheo de divertida violencia, mordaz crítica social, e un certo estilo desquiciado que só un holandés pode rodar.
O bruto de Arnold cumple no seu papel (sobre todo cando se lle incha a cabeza ou lle dan patadas nos güevos). A cada vez máis cachonda Sharon Stone interpreta á muller de Arnold, sendo o papel máis ambiguo e complexo da súa irregular carreira, e secundarios de luxo partcicipan na peli, dende o nicholsoniano Michael Ironside (imposible que este tío consiga facer de bó algún día...), ata un clon de Jordi Pujol ou a famosa tia das tres tetas.
Evidentemente, a peli é unha xoia de maquillaxe e efectos especiais (foi a peli máis cara na súa época), e mesmo foi a única nominada ós oscar ós mellores FX dese ano, porque non tiña rival... Por suposto, gañou.
Pero o importante é que se convertiu nun puto mito... Nun clásico indiscutible dende o seu estreno alá polos lonxanos 90's... Non estamos falar dunha mierda pinchada nun pao de Michael Bay, senón dun interesantísimo proxecto que xa pretendeu dirixir xente como Cronemberg, e que indaga no máis profundo da natureza humana, reflexionando sobre a existencia, a realidade e moitos temas que contados por outro serían un auténtico coñazo, pero da man deste equipo deu lugar a un señor peliculón... Por suposto, foi un exitazo en crítica e taquilla (vaia...! Eses dous gilipollas puxeronse de acordo por unha puta vez...!) Con dicir que a súa banda sonora é coñecida polo 96,4% dos españois, xa volo digo todo...

Os Commitments

(The Commitments, Alan Parker, 1991)


Única e irrepetible película sobre cómo se monta unha banda de música, xa sexa de Rock and Roll, Heavy Metal, ou como neste caso, o Soul, esa maravillosa música que tantos orgasmos (literalmente) me proporcionou na miña vida.
Con actores amateurs (salvo dúas excepcións: Bronagh Gallagher e Colm Meany), Alan Parker conta dun xeito costumbrista e cercano, a formación dunha banda de soul nun Dublín empobrecido dos anos 80, onde as ilusións son o que leva as persoaxes a crear beleza, fuxindo da sórdida vida cotiá (impagables moitos dos diálogos nos que se reflexiona sobre estes temas como ¿por que estás nun grupo...?.
Os músicos aficionados irán loitando contra os seus problemas e obstáculos, acadando tocar en directo nos lugares máis típicamente irlandeses que te poidas imaxinar, e levando adiante a súa simpática banda de soul.
E menuda banda! Os habituais conflictos que xurden cando se xuntan varias personas para facer colectivamente algo bonito son tratados aquí con ollo crítico, con humor, con delicadeza e cunha mala hostia que se agradece.
Ademáis é unha auténtica homenaxe á música en xeral (a peli está cargada de guiños para melómanos), e en concreto á música negra por excelencia, que fala de temas tan cercanos que son universais, tanto en Detroit, como en Memphis, Dublín ou a Fontestrei... Esa música que interpretan ese plantel de maravillosos actores e músicos amateur que vibran e fan vibrar a pesar da súa insignificancia...
Como dí o protagonista, citando ó xenial James Brown: "Os irlandeses somos o negros de Europa, así que decídeo, e decídeo ben forte: Son Negro e estou orgulloso!!!"
A película fala esencialmente de música, pero retrata de puta madre a situación jodida que se viviu neses anos pre-europa en Irlanda, sen caer no progresismo coñazo e a falsa crítica barata que fai algún director británico, ademáis de non facer inútiles alardes técnicos propios de Parker ("O expreso de medianoite", "The Wall"...)
Osea, que en resumen, esta fantástica peli mestura un amor pola música acojonante, un guión realmente bó, e unha banda sonora de versións, que como comprenderedes, non chega ó nivel das orixinais, pero recopilan o mellorciño da musica sexual por excelencia (Aretha, Wilson, Otis...)
Se tes alma, tes soul... E se tes soul, faite un favor e volve a ver esta pedazo de "obra menor" de Parker. Os teus tímpanos e o teu espíritu agradecerancho.

Marathon Man

(John Schlesinger, 1976)

Lawrence Olivier (probablemente, o mellor actor da historia da civilización) facendo de dentista nazi torturando a un destrozado corredor de Marathon (Dustin Hoffman), que símplemente pasaba por ahí. "Están a salvo...? Están a salvo...?"... Bufff... Póñenseme os pelos de punta só de recordar esa puta escena, e eso que disque era moito máis larga nunhas primeiras proxeccións públicas...
En fín, o meu estómago estivo a punto de non aguantalo, pero conseguín ver esta obra mestra que conta con miles de virtudes que sería aburrido enumerar...
Só dicir que foi precursora do Setady Cam, que conta cunha magnífica fotografía (Conrad Hall), con ese elegante toque 70's, que Schlesinger ("Cowboy de Medianoite") dirixe cun ritmo realmente eficaz e emocionante... A novela orixinal (e posteriormente o guión) de William Goldman non é para menos, xa que se conta unha complexa historia de espías, atractivas mozas suizas, diamantes, xudios cabreados e ex-nazis que aumentarían o nivel de adrenalina do mesmísimo Tranquilo.
Para Mín, o mellor son sen dúbida, as antolóxicas interpretacións: ese malvadísimo Olivier ó que venero, un Dustin Hoffman cada vez máis destrozado (Estivo varios dias sen durmir para rodar algunha escena, e Olivier replicoulle un día: "Xoven... E logo... ¿Non chegaría con actuar...?), e un dos actores con máis personalidade (ese careto) do cine: Roy "Tiburón" Scheider, que nesta peli ten un papel á súa medida.
Esta é a típica película que nunca se vai repetir. É producto dunha época maravillosa para o cine e a música, e conta cos mellores profesionais dese momento. Esta película é a que engrandece a palabra "thriller".
Nunca vos preguntastes qué cojones é un Thriller??? Ben... Esto é un Thriller.

Granujas a todo ritmo

(The Blues Brothers, John Landis, 1980)

"A nosa idea era rendir unha homenaxe á música negra americana..."
Dan Aykroyd

...E tanto que lla rendiron... Os Blues Brothers naceron como un simple gag no mítico programa "Saturday Night Live", pero a cousa foiselles das mans... Tiña tan boa calidade e eran tan carismáticos, que os personaxes de Dan Aykroyd e John Belushi -Elwood e Jake - cobraron vida propia, necesitados de nada menos que unha peli para eles sós onde lucir o seu traxe estilo gintonics.
E vaia peli! Flipantemente divertida, con secundarios de luxo, e sobre todo... Xa sabedes... Esa banda sonora tan jodidamente boa, na que Jake e Elwood encarnan a unha das mellores bandas de soul, blues e rythm & blues de tódolos tempos (con nada menos que Steve Cropper á guitarra , Donald "Duck" Dunn ó baixo, etc...). Ambos precisan tocar para conseguir unhas pelillas con caracter solidario.
Record de coches destrozados, policías gilipollas, nazis humillados, extras enloquecidos e grandes nomes da música reunidos nesta trepidante e absurda película: Un impagable James Brown facendo de cura!!!! Ray Charles facendo de cego!!! Aretha Franklin facendo de taberneira!!!!!! John Lee Hooker!!! Carrie Fisher!!!!
Mítica, realmente mítica...
John Landis ("Desmadre á americana" (78) -tamén con Belushi-, ou "An American Werewolf In London", 1981) da renda solta ó entretemento máis xenuino, levando a batuta de semellante proxecto, e proporcionándonos os números musicais máis incribles da historia do celuloide. Ademáis, son unhas risas pois este tipo domina a comedia á perfección...
Tampouco o tivo que currar moito, pois contou coa inestimable axuda dun, por aqueles tempos gran cocainómano, Dan Aykroyd; e dun, por aqueles tempos, gran consumidor de todo, John Belushi... Coa personalidade carismática de ambos, o seu talento innato como comediantes e o seu sorprendente bagaje musical (catedráticos en RNR, soul e blues...Dan tiraba polo Jazz, e John polo Punk) chegaron realmente lonxe... Máis lonxe do que nunca soñaron, pero menos do que mereceron.
Musical emocionante polo que ten de histórico, e por contar nas súas filas con ese John Belushi, unha lenda á altura de James Dean, un mito dos "prematuros fiambres" que palmaría dous anos despois dunha sobredosis de cocaína e heroína, na súa entolecida, e comprensible busca por atopar a autodestrucción.
...A súa vida foi curta, pero aqui nos quedaron as súas fantásticas interpretacións, como por exemplo, á desta inmensa película...

"Non penso ter ningún tipo de consideración co meu corpo"
John Belushi.

Depredador

(Predator, John McTiernan, 1987)

Acción trepidante USA??? Schwarzenegger??? Bichos do espacio???? Si... Seino... A priori non sona moi ben, pero unha vez vista esta película, non podemos máis que quitarnos o sombreiro, pois é unha das grandes películas de tódolos tempos... Repito... Unha das grandes películas de tódolos putos tempos...!!!! Vale que Arnold non é precisamente Lawrence Olivier, pero para facer o papel de bruto mercenario pegando tiros no medio da selva tampouco hai que estudiar con Stanislavsky... Ademáis, o tipejo solía escoller boas películas nas que traballar como "Conan the Barbarian" (J. MiIlius, 82), "The Terminator" (J. Cameron, 84) ou "Last Action Hero"(O propio McTiernan, 93) antes da súa arrepiante incursión no mundo da política (xa o vexo de presidente), así que merece tódolos meus respetos.
Pero o que mola da peli non é Schwarzy, nin moito menos, senón o incríblemente ben rodada que está...
A excelente música de Alan Silvestri nos acompaña polo impresionante despliegue narrativo e plástico que orquesta McTiernan, dándolle unha tensión espectacular, e transportándonos ó medio da selva, onde unha estrana amenaza nos rodea. O guión (parco) é excelente. A penas sobra nin falta nada... O elenco, composto por uns tios que parecen os Village Pipol en Vietnam, é maxistral, pois todos e cada un dos soldaditos que compoñen a compañía son entrañables...E por suposto, o deseño do bicho (made in Stan Winston) pasará a historia do cine como icono indiscutible, e por estar claramente influenciado por unha centola ou nécora con mala hostia.
McTiernan non escatima en demostrar o seu oficio en secuencias antolóxicas, e confírmase como algo que moi pouca xente sabe: É un dos grandes cineastas de Hollywood. Domina o cine de acción (xénero vapuleado e humillado) como ninguén. Mírese se non a nunca suficientemente valorada "Die Hard, A xungla de cristal" (1988), outra xoia do cine...
Un dos grandes, pese a quén lle pese, tanto para a industria como para a arte. E todo gracias en parte a esta película, a súa segunda obra, na que xa apuntaba como mestre.
De tódolos xeitos, con "Predator" abriuse unha saga que, na miña opinión, nunca se debeu continuar, con secuelas bastante prescindibles, pero, Qué carallo!!! Ese entrañable bicho merece unha estrela en Hollywood, xusto ó lado da de Arnold... Unha das grandes parexas do cine!!!!

Cry Baby

(John Waters,1990)

John Waters!!!! O acertadamente chamado "O rei do vómito"!!!! Atrás quedaron os anos das desagradables "Pink Flamingos" (1972) (Con Divine comendo merda de can ), "Female Trouble" (1974) (con Divine facendo o papel de señorita, e tamén do fillo de puta que a viola!!!), "Desperate Living" (1977) (con Mink Stole), todas elas películas onde Waters e o seu elenco de super-estrelas intentaron por tódolos medios acabar coa subnormalidade HIppie. E todo esto, por suposto, con bandas sonoras incriblementes boas nas que destacan o Rock and Roll e o Doo Wop...
Nos anos 80, os tempos cambiaron, e o seu cine tamén, volvendose máis comercial, pero sen perder a súa malicia e a súa maravillosa incorrección política. "Cry Baby" é un exemplo desta nova etapa, onde un sempre xenial Johnny Depp fai de "O lágrima", o rockeiro máis rebelde do instituto, membro estrafalaria pandilla (a destacar Iggy Pop e a ex-actriz porno e encantadora Traci Lords...), que se namora dunha pija, confrontándose coa alta sociedade USA, representada pola familia da rapaza (que por suposto sucumbirá ó encanto do prohibido RNR) e polo seu mozo, o típico hitleriano.
Waters non deixa títere con cabeza e fai un musical verdadeiramente divertido e loco. Con tódolos meus respetos a "Grease" (78), esta película non só a parodia violentamente, senón que a deixa a altura da merda no que respecta as súas actuacións musicaise a súa actitude.
Banda sonora impresionante e vestuario fermosísimo, ademáis das clásicas salidas de tono da factoría Waters, que conta cos actores máis freaks de USA (dasafortunadamente xa non están entre nós Divine e David Lochary...), e un guión sen grandes pretensións, que sen embargo, e por ese mesmo motivo é grande, XIGANTE... Gracias a dios, existen tipos como Waters, que arremeten contra a sociedade cando esta se enche de indeseables políticamente correctos, mentireiros, hipócritas, falsos progres, basura... (vaia, hoxe en dia non estamos a vivir ujnha época desas?)
Amigos... Se vos gusta o Rock and Roll, esta é a vosa película.