Drugstore Cowboy

(Gus Van Sant, 1989)
Unha banda de drojadictos van atracando farmacias por todo USA, para satisfacer o seu hábito. Por suposto, o carismático lider desta tropilla é o gran Matt Dillon, un tio con clase, e un actor excepcional, que nesta película chega ás máis altas cotas de interpretación imaxinables. Fai de yonki, pero elegante e intelixente... E ésta é, precisamente, unha das poucas críticas que se lle poden facer á peli... O pouco realismo co que se presentan ós yonkis... Limpios, guapos e con demasiada saúde... Ainda que... Por qué non...?? Acaso non existen drojadictos así...??? De todolos xeitos, os actores están moi creibles. Todos están xeniais, e ademáis cóntase coa presencia de ilustres cameos como o do meu ídolo, William Burroughs, facendo casi de sí mesmo.
O propio Dillon conta a súa historia en terceira persoa, reflexionando sobre o problema das drogas, pero tamén, en certo sentido, agradecendolles todo o que fixeron por el. Despois de todo, formaron parte de toda a súa vida... Ainda máis... Foron a súa vida. As paranoias, supersticións, proxectos para delinquir e vida social propios dun yonki, están descritas pola súa expléndida voz con humor, esperanza, sabiduría e lírica, guiado por ese máxico Gus Van Sant dos primeiros 90, que realizaba pelis "alternativas" con moita imaxinación e bó oficio. Todo un poeta do audiovisual, que no futuro tamén realizaría bodrios ("Psycho", 98, remake da peli de Hitchcock), obras mestras ("My own private Idaho", 91, espeluznate River Phoenix) e películas, que seguindo a súa liña, non fan ningunha concesión á comercialidade ("Last Days", 2005, baseada nos últimos días de Kurt Cobain).
Esta película ten moito das dúas ultimas. Fresca, entretida, crúa, extrana, poética, asombrosa... Fai pensar, fai rir...
Con "Drugstore Cowboy", a súa segunda peli, Van Sant demostrou o interesante do seu discurso, e avisou do importante que pode chegar a ser o seu cine no futuro. Dillon demostrou que, sinxelamente, el é o mellor da súa xeración.