8 1/2

(Federico Fellini, 1963)

Dentro do cine italiano atopamos grandes artistas indiscutibles dende que o papa León XIII bendeciu a primeira cámara: Aí están Rosellini (Pai do neorrealismo e maromo de Ingrid Bergman), Visconti, o grandísimo Vittorio De Sica, os personalísimos Pier Paolo Pasolini e Federico Fellini, dous autores tan particulares, que é imposible metelos en calquera movemento ou corrente... Quédanme moitos cineastas espagueti no tinteiro, pero sería imposible nomealos a todos. Eso sería como citar a todos os pintores italianos do renacemento. En fín... A quen sí teño que lembrar é a Sergio Leone...
Pero falemos de Fellini... Este tío non só foi un cineasta libre, entolecido e divertidísimo, senón que nun principio foi o histórico guionista de "Roma, Citá Aperta" (45) e "Paisá" (46) ambas de Rosellini. Despois rodaría xa como director numerosas e fantásticas obras, todas co seu innovador e fresco toque: "La Strada" (54), fermosísima e lírica obra sobre o mundo do circo protagonizada por Anthony "La Bestia" Quinn, "Le Notti di Cabiria" (57) coa muller e musa de Fellini, Giuleta Massina facendo de inolvidable putanna, "La Dolce Vita" (60) con Mastroianni e ese mítico baño da sueca despampanante na Fontana di Trevi, "Giuletta degli spiriti" (65) xa en cor (e vaia cor!) e de novo cunha impresionante Massina, "Amarcord" (73) loca e surrealista fábula autobiográfica da súa infancia, "Casanova" (76) na que se conta con barroquismo e levando o seu mundo á máxima expresión, a vida deste ligón encarnado por Donald Sutherland... Como comprenderedes, quedan moitas máis pelis del por citar, pero tanta enumeración aburre máis que unha peli de Antonioni, así que imos ó grano...
8 e medio...
Fellini sorprende novamente cunha fábula medio autobiográfica sobre o jodido que é ser creador, e para elo conta co seu alter-ego Marcello Mastroianni, ese ser entrañable que pasou a historia como o máis característico actor italiano, e que nesta peli está xenial, encarnando a un director de éxito en crise creativa, sempre agobiado pola súa muller, as súas amantes (impagable a escena do harem), o paverísimo productor/mafioso, a aparición da súa nai... Ás veces sufre alucinacións, recordos, visións, soños... que Fellini mestura coa realidade, dando lugar a unha divertida e lírica confusión que conclúe nun apoteósico final. Finalmente o bloqueo do artista é utilizado como ferramenta para volver a crear...
Esta peli é maravillosa... Moi especial, xa sexa pola presencia de Mastroianni, a Cardinale, ou esa popularísima música de Nino Rota, outro habitual no cine de Fellini. O seu rollo expresase aquí con claridade e beleza fotografiada en branco e nejro: os recordos, paiasos tocando instrumentos musicais, o mundo onírico, miles de italianos xesticulando como epilépticos, paisaxes metafísicos mediterráneos, tetudas, a ninfómana da vila, intelectuais, os pais, os curas, o circo, o mafioso... Este mundo particular que el conta tan ben e que dou como resultado unha das suas mellores películas, unha das mellores do cine italiano, e por suposto, unha das 100 mellores películas para este capullo que está a escribir este emocionado homenaxe.