Harold & Maude

(Hal Ashby, 1971)

Esta é probablemente a película co humor mais negro que vin na puta vida, pero ó mesmo tempo é máxica, romántica, orixinal, rara, fermosa, adiantada ó seu tempo (ainda hoxe parece innovadora) e absolutamente anarquista...
Harold é un rapaz obsesionado coa morte que simula todo tipo de suicidios, finxe as mortes máis delirantes do mundo, ten un cohe fúnebre e vai a todos os funerais que pode. Nun deles, atopará á súa alma xemela, unha vella divertidísima e entolecida, que pasa de calquera autoridade, sociedade ou orden establecido. Se necesita un coche, roubao. Se unha norma lle toca as pelotas, sáltaa... Ela é libre. Harold fascínase por ela, e... por suposto, o inevitable amor entre un adolescente (o actor co careto mais deliciosamente freak do mundo) e unha vella de 80 anos (unha punk de pés a cabeza) non tardará en xurdir...

Incrible argumento, verdade? Se a isto lle sumamos as interpretacións dos protagonistas (Bud Cort e Ruth Gordon), dos secundarios (ese militar loco, ese psiquiatra, esa nai de Harold buscándolle moza ó chaval, esas mozas que escapan correndo... JAJAJA! a escena na que Harold se corta a man cando lle presentan a unha aterrorizada rapaza é do máis divertido que vin nunca...) e un guión non apto para un público adulto no seu sano xuizo (por suposto, os críticos con estas características non a soportan) da lugar a unha das películas mais únicas da historia...

Queredes mais? OK... Dirixe ese tolo jipi drojadicto barbudo-melenudo chamado Hal Ashby, que no futuro nos deleitaría con outras obras sorprendentes ("O último deber" (1973) con Jack Nicholson... "Shampoo" (1975)... "Esta tierra es mi tierra" (1976), biobic do cantante Woody Guthrie, "Being There" (1979) con Peter Sellers...). A foto é de John A. Alonzo (o que fixo tamén a desa obra mestra de Polanski chamada "Chinatown" (74) e a de "Scarface" (83) de De Palma, con Pacino todo enfarlopado...). E por suposto, hai que citar a máis que correcta música de Cat Stevens... Ese antiguo jipi que agora é taliban perdido.

Eu quédome con dúas escenas inolvidables: O incrible plano xeral do cementerio, e a intensa escena na que Harold lle da a Maude o seu regalo de cumpleanos... e ela o tira a un río... "Así saberei sempre donde está..." dí a entrañable vella... Fantástico, non?

Así é Harold e Maude... Unha loucura de culto que moitos críticos detestan, e que a min me apasiona ver de vez en cando para subirme a moral. Unha marabillosa historia de amor sobre a morte, e sobre todo, a vida... Un peliculón, vaia.