O quimérico inquilino

(The Tenant/Le Locataire, Roman Polanski, 1976)

Non sei, pero dame a impresión de que Polanski tivo algún tipo de problema cos seus veciños. Só hai que fixarse nesta película, ou en outras obras mestras como "Repulsión" (65) ou "A semente do demo" (68), para darse conta da peculiar idea que tiña de vecindario este excelente director.
Un tipo que sufriu unha vida de lo más jodido: foi xudío na II guerra, Charlie Manson matou á sua muller embarazada influenciado polo album blanco dos beatles, foi acusado inxustamente de corrupción de menores por un xuiz psicópata e tivo que fuxir de USA... Sí... Esto explicaría en boa medida o tono escuro e enfermizo das súas películas.
Nesta, por exemplo, respírase un ambiente malsano que acojona amazo, pero tamén se lle engade un humor negrísimo que lle da un toque máis chungo, se cabe. Protagonizada polo propio Polanski nun papel que pon dos nervios, a peli vai dun inquilino algo gilipollas que alquila un apartamento nun edificio onde vive unha xente do máis rarito. Este argumento enlaza directamente con "A semente...", onde, como recordaredes, os veciños eran uns simpáticos satánicos que volvían tola á pobre Mia Farrow, con localizacións no tristemente célebre edificio Dakota en NYC (onde mataron a Lennon, e viviron seres tan malignos como Aleister Crowley e Yoko Ono...), pero no caso desta peli, o edificio está en París e os veciños non son exactamente satánicos. O que sí son é acojonantemente divertidos (por exemplo os terroríficos Melvyn Douglas e Shelley Winters, á que quero como a unha nai...) e farán o posible por volver tolo ó protagonista (impagables escenas nas que xa lle empeza a vir a tolemia). Pero peor ainda son os "amigos" do pobre home, uns juerguistas de carallo, que dan lugar ás esceas máis divertidas da peli.
Polanski está xenial, tanto diante como detrás das cámaras, así como no guión, pero hai que ter en conta que a historia está baseada nunha excelente novela do surrealista francés Roland Topor, un deses tolos que formou o Grupo Pánico xunto a Jodorowsky e Fernando "El milenarismo" Arrabal.
Así pois, esta é para min a mellor película do director, que xa é dicir... Lembremos que este tío fixo, ademáis das anteriormente citadas, a enorme "Chinatown" (74), a hitchcockiana e ochentera "Frenético"(88), a por momentos brillante "Lunas de Hiel" (92), a pequena xoia "A morte e a doncela" (94), rodada por certo, na costa da morte, a indiscutible peliculón que é "O Pianista" (2002), entre moitas outras... Pero para min, "Le Locataire" sempre será a máis especial polo seu incrible humor, pola época na que se fixo (Gran ano: Taxi Driver, O primeiro dos Ramones, O niño do cuco, a despedida de The Band, "Rocks" de Aerosmith, Marathon Man...etc) e sobre todo porque é un peliculón diferente, único e xenial.