American Movie

(Chris Smith, 1999)

Estamos ante un dos documentais máis fascinantes que vin sobre o cine (dentro do cine). A película narra a odisea de Mark Borchardt, un director-productor-actor do máis particular, que loita por sacar adiante un film independiente sen un puto duro, pero con todo o corazón. Esa é a obra mestra que ten na cabeza, “Northwestern”, e loitará contra todo para materializala.
Ás veces, a película semella un falso documental, porque a historia está tan ben contada, e os personaxes son tan surrealistas que nada parece ser real, pero que eu sepa, este tipo existe, e aí estaba o tal Smith para retratar a súa idea de America mediante o seguimento deste cinéfilo patolóxico, sempre entusiasmado polo que fai, e incapaz de caer na normalidade da puta vida adulta.
Ao principio vaise describindo toda a preparación do film (reunións, localizacións, retoques de guión, castings...), pero pouco a pouco, decatámonos de que se está retratando a un verdadeiro perdedor como calquera de nós. Un ser anónimo e perdido no cú do mundo (Wisconsin, nada menos), un tipo quijotesco que se gana o cariño do espectador aos 5 minutos, polo mal que parecen irlle as cousas. Tan chungo sale todo que a peli non se pode facer por falta de cartos, polo que Mark, sempre positivo e ambicioso decide rematar o seu corto de terror “Coven” para financiar a verdadeira visión que lle quere mostrar ao mundo.
A existencia de Mark durante eses dous anos nos que tenta rematar a peli vaise contando polas bocas dos seus achegados, incluidos os seus fillos de 5 ou 6 anos (que son fans de “Apocalypse Now”), os seus pais que o consideran un puto freak, os seus mellores amigos, e en especial, o tipo máis entrañable que poida aparecer nunha pantalla, o seu tío Bill, ao que Mark pretende sablear para financiar a peli. Este vello filósofo transformado en productor executivo que vive nunha caravana ao máis puro estilo Wisconsin, regálanos os mellores momentos da peli, con frases para o recordo (...agora mesmo non recordo ningunha). Outros moitos secundarios completan o delirante entorno de Mark... Habería que mencionar tamén ao seu mellor colega, Mike, un tipo igual de arruinado que Mark, que parece vivir noutro mundo por todos os ácido que se meteu no corpo, pero que lle bota unha man ao cineasta en todo o que pode. Por certo, el é o encargado da banda sonora do documental, uns punteos da súa guitarra, que van desde o clasicismo máis esquisito ata descarados plaxios de Black Sabbath.
A peli, que a priori mostra unha historia deprimente sobre o fracaso, é tan bizarra que se converte nunha especie de comedia entolecida, na que a todo o mundo parece que lle falta un tornillo, e ten momentos de verdadeiro cachondeo nos que se rascamos un pouquiño, aprendemos cousas sobre a amizade, a xuventude, a sociedade que impide a realización dos nosos soños, e eso que chaman o “soño americano”, que tanto nos estamos esforzando por importar aquí.
Peliculón, sen dúbida. Humilde, emocionante e divertida.