Dead Man

(Jim Jarmusch, 1995)

Jarmusch é un puto xenio. Demostrouno toda a súa carreira coas súas peculiarísimas visións sobre a sociedade, e en especial, sobre esos individuos que non encaixan nela. Pelis como "Stranger Than Paradise" (1984), "Down by Law" (1986) "Mistery Train" (1989) ou "Night on Earth" (1991) son incribles, xeniais. Toda unha colección de pequenas obras mestras underground e de baixo presuposto, que contan con bandas sonoras absolutamente maxistrais (Tom Waits, Neil Young, RZA) e con actores/colegas que se pasan polo rodaxe para interpretar papeis inmortais (Tom Waits, Iggy Pop, Joe Strummer...).
Pero para min, esta película é unha culminación da súa arte. Unha nova etapa na súa atípica carreira. Un Western absolutamente salvaxe, surrealista e fermoso que conta cos mellores profesionais da actuación da historia (o gran Johnny Depp, o porrero de Robert Mitchum, Iggy Pop interpretando a unha moza, Gary Farmer facendo do indio chamado Ninguén, Billy Bob Thornton, John Hurt, Gabriel Byrne, Alfred Molina... ) Todos eles, como vos podedes imaxinar, están xeniais.
A peli fala do viaxe do contable William Blake (Depp) polo salvaxe oeste ata o cú do mundo, onde conseguiu un posto de traballo nunha metalúrxica. Pero o traballo está pillado, e ademáis mata por accidente ó fillo do xefe (Mitchum, CUÁN GRANDE ERES) polo que este ponlle precio a súa cabeza.
O asesinos máis estrafalarios (xeniais, sobre todo o caníbal) tentarán darlle caza, e el só pode fuxir, coa axuda do indio "nobody", fan do poeta e pintor do S.XVIII, William Blake... Un viaxe cara o inevitable, cara os infernos.
Todo esto bañado cos repetitivos acordes de Neil Young á guitarra eléctrica, cunha foto en branco e negro de puta madre e con continuas referencias a ese encantador e visionario chiflado que foi William Blake... Peliculón dos que divirten, fan pensar e purifican o teu espírito... Mira un exemplo.
Jarmusch nunca deixará de sorprender co seu cine. Pouco despois faría a rapeira "Ghost Dog" (1999), onde se volve a contar a historia dun perdedor acorralado, esta vez a ritmo de Hip-hop.

Santa Sangre

(Alejandro Jodorowsky, 1989)

Comprendo ós detractores deste chileno... Demasiado iluminado, un místico que abusa dos simbolismos, que ten unha extrana obsesión coa familia, enchufes no reparto (efectivamente, quizais as interpretacións dos seus fillos eran mellorables...) , delrios narrativos... Sí... Un puto colgado... Un jipi anclado en doctrinas espirituais doutros tempos...
...Pero vaia películas fixo o tio!
Xa non falo desta só, senon de verdadeiras obras pioneiras, experimentais e fascinantes: "El Topo" (1970) e "La Montaña Sagrada" (73), duas fodidas idas de olla lisérxicas que te deixan flipao. A primeira foi tan innovadoran (Un Western espititual de LSD) que chamou a atención deses oportunistas chamados os Bitels, que, por suposto querían traballar cun director tan cool. O mesmo Allen Klein, o seu representante, comprometeuse a producir o seguinte proxecto do zumbao chileno. Cal foi a sorpresa de George Harrison cando descubriu que non ían rodar precisamente Help!, senón que o seu personaxe tiña que, entre outras cousas, mostrar o ollo do cú para ser purificado con auga e xabrón!!! Imaxinádevos qué peliculón...!!! A verdade é que non ten desperdicio... Por suposto, Harrison decidiu non participar...
Pero se algo fallaba nestas pelis, era que chegaba un punto no que o delirio era demasiado, que a ida de olla podía chegar a aburrir...
Non pasa o mesmo nesta fermosa película, na que, ainda introducindo as súas obsesión sobre o psicoanálisis, o zen, a xenealoxía e as diversas doctrinas que mesturou, conta unha moi boa historia de terror. Extrana e atractiva, bizarra e sensible, cursi e cazurra; fai rir, chorar, e ás veces casi jomitar... Con moito sentimento...Pero con moita violencia, moi impactante nalgúns casos... Ten secuencias verdadeiramente terroríficas, e outras dunha cursilería irritantes... E unha historia que engancha, que sorprende, que acojona, que incomoda, que emociona...
Ese é Jodorowsky, un artista, un ser contradictorio, un poeta do escándalo que pretende non deixar indiferente a ninguén. Dende logo, pese ós detractores, esta película, como moitas outras das súas obras literarias, artísticas ou cinematográficas son (cada vez máis) obras de culto.

Psicose

(Psycho, Alfred Hitchcock, 1960)

Alfred Hitchcock volveu a renovar a linguaxe cinematográfica con esta bomba, que influiu de forma devastadora nas películas posteriores, ademáis de darnos un dos personáxes máis aterradores da pantalla: Norman Bates, pai de grandes psicópatas como Leatherface ou O Director Skinner.
Todos temos en mente a escena da ducha, unha virguería sen precedentes na que coa axuda de múltiples planos consigue rodar un asesinato de forma acojonante, e sen enseñar unha miserable teta de Janet Leigh. En parte, temos que recoñecelo, esta famosísima secuencia débelle moito, por un lado á maxistral música de Bernard Herrmann, que nos acompaña toda a película meténdonos a a angustia no corpo, e por outro a ese puto artista chamado Saul Bass, autor do storyboard.
Non lle jodo a peli a ninguén se digo que a protagonista palma á metade de película, algo que neses anos era impensable. De feito, a metade de película, ese gordito entrañable empeza a contar outra historia totalmente distinta... ! Dun roubo pasamos a... En fín... Hitch deixou a todo Cristo coa boca aberta por enésima vez, sorprendendo pola audacia, a maestría e os collóns que lle botou.
Nin hai que dicir que a peli foi un exitazo nun cine que neses anos estaba competindo directamente coa maligna TV (formato no que o cabrónazo tamén dou un par de lecciós co seu fantástico pograma, presentado e varias veces dirixido por el mesmo)
Un dos grandes, Hitchcock... Sen duda. Un maestro... Un visionario... Un Psycho!!!

Ed Wood

(Tim Burton, 1994)
Qué grande é Burton!!! Un mitómano coma el tiña que ser o encargado de levar ó cine a vida do peor director da historia (discutible título), Edward D. Wood Jr... E ninguén mellor para encarnar a este pedazo de freak como o gran Johnny Depp, un actor como a copa dun pino, e alter ego do propio Burton.
A peli fuxe en todo momento do típico biopic ñoño ó que nos ten acostumado Hollywood, e só conta a época de gloria do cineasta, durante o cal filmou as súas tres principais obras mestras "Glenn or Glenda" (53), "The Bride of the Monster" (55) e "Plan 9 from outher Space" (59), tres perlas que hoxe en día se estudian nas escolas de cine para explicar cómo NON se debe facer unha película.
Unha película que contén cinefília amazo, cariño polos persoaxes... Ambientación perfecta do Hollywood dos 50's, foto en branco e negro moi coherente, unha peli mitificadora e á vez desmitificadora... Con diálogos buenísimos... Unha comedia que chega a tocarnos a fibra sensible en moitos momentos... Con ese maravilloso optimismo desmedido...Vamos... O que é o cine de Burton...
Depp está xenial, pero o resto do elenco non se queda atrás precisamente...Mención para o oscarizado Martin Landau facendo dun Lugosi yonki e patético, pero tamén Bill Murray, Lisa Marie, Jeffrey Jones, a guapísima Patricia Arquette... Todos impresionantes...
Como nota negativa, dicir que ésta é a única peli de Burton, na que prescinde dos servicios de Danny Elfman ("Manostijeras", "Os Simpsons", "Batman"...). Unha pena, ainda que Howard Shore faino guay introducindo instrumentos marcianos como bongos e theremins.
En definitiva: Unha xoia... Unha reflexión sobre a creación, sobre apasionarte co que fas, ainda que sexa unha merda... Como lle comenta Orson Welles (clavadito Vincent D'onofrio) a Wood nun bar (de mellor a peor director da historia...):

"Visions are worth fighting for. Why spend your life making someone else's dreams...?"

O Golpe

(The Sting, George Roy Hill, 1973)

Vaya peliculón! Dous estafadores facendo das súas en plena depresión americana (excelente ambientación) a ritmo do fantástico ragtime de Scott Joplin... Un divertidísimo viaxe cara unha época e un lugar no que os timos estaban á orde do día e que había que facer números para sobrevivir...
Roy Hill dirixe esta maravilla con impecable estilo, que, pasados os anos (porque os anos pasan...), ainda conserva un encanto máxico e especial... E é que estamos a falar de dous protagonistas cunha química que te cagas... Paul Newman e Robert Redford, nada menos, dous guapitos de cara, que ademáis teñen o don da interpretación e de cómo encher un plano con elegancia... Dous tipos que pasarán á historia, entre outras cousas, por encarnar a Henry Gondorff e Johnny Hooker, respectivamente.
Estos dous pájaros urden un plan para foderlle os cartos ó típico mafioso hijoputa (Robert Shaw, eres dios...!), pero as cousas complícanse... Partiditas de cartas... E vólvense complicar... Un polvete... E todo parece fodido... e... AHHH... Qué final, mamaiña...!!!! O mellor dese sorprendente final (David S. Ward mereceo todo por escribir semellante guión) é que, ainda que voltes a ver a película, segues a sorprenderte!!!
Mención especial para os inumerables secundarios, e as súas historias paralelas á principal... Todos fantásticos...
Ben... Imos repasar... Guión perfecto, música perfecta, ambientación perfecta, interpretación perfecta, dirección perfecta... Dios... A PELICULA PERFECTA??? Non, amigos... Non existe a perfección (se acaso, só en Gene Tierney...), pero esta peli achégase perigosamente a esta cualidade... Se non a vistes, non sigades vivindo un minuto máis sen solucionar este problema... Poño a man no lume de que vos vai gustar...

Fargo

(Joel Coen, 1996)

Fargo, Dakota do Norte... Este é o nevado escenario para -na miña humilde opinión, supoño que haberá discrepancias- a mellor película dos irmáns Coen, que xa é dicir. Uns individuos coa súa (case perfecta) filmografía chegaron ó máis alto en canto a transmitir unha buenísima historia. Sempre co seu característico cachondeo de fondo, cóntase algo moi serio, baseado nun feito real, por certo. Non vou dar detalles... O que sí teño que dicir é que o guión e a dirección son para chorar da emoción, do suspense e do ben feito e contado que está todo. O mellor? uns personaxes absolutamente maravillosos... E todos xenialmente interpretados por xente que o fai dun xeito tan maxistral que os habería que momificar e idolatrar a todos... Frances McDormand, excelente policía rural preñada e tranquila, o seu home, un ser entrañable e igual de tranquilo, Steve Buscemi (coño! qué raro este tío nunha dos Coen) e Peter Stormare (presencia escénica donde las haya) facendo de malos, e sobre todo, o xenial, o grandísimo o indescriptible William H. Macy, no papel da súa vida (por agora, espero) que conta cun jueco no olimpo dos actores sobrehumanos... O cabrón fai un traballo sorprendente nesta película.
Un conto, unha pesadilla de cine negro nuns paraxes brancos. Unha narración que pon histérico a calquera a medida que avanza, ilustrado pola xenial música de Carter Burwell (Dios! cánta beleza) e unha fotografía que simplemente é perfecta. Nunca unha paisaxe toda branca suxeriu tantas cousas. Os Coen mostran de novo a súa lírico-liserxica idea de USA.
A mellor película dos 90...mmm...pssss... Digamos que a mellor do 96, pese a que "O paciente inglés" se levou o Ozkad ese ano!!! JJAJJAJAJAJ... Ata se levou o de fotografía!!!!!

Freaks

(Tod Browning, 1932)

A Película de culto por antonomásia, onde Todd "Dracula" Browning, antigo empregado nun circo, e mestre indiscutible do terror, conta a historia duns fenómenos reais, interpretados por verdadeiros fenómenos reais... O elenco é insuperable: Un negro sen brazos nen pernas, un esqueleto vivinte, unha muller barbuda, un tio sen pernas, unha "venus de milo", un-unha hermafrodita vertical, varios "pinheads", 2 siamesas, unha "muller paxaro"... Todos reais! Sen maquillaxe nin pollas!!!!
Imaxinadeos no estudio da Metro, codeándose coa flor e nata de Hollywood, e causando o terror aló por onde ían, baixo a protección do visionario Browning, e o acojone do capo da Metro, Louis B. Meyer, que tras o estreno, e despois que todos os críticos a puxeran a parir (non podía ser de outro xeito), decidiu retirala e non voltar oir falar de semellante enxendro.
A peli foi un desastre de taquilla, entre outras cousas porque foi prohibida en varios paises, e en USA, os poderosos puritanos de los cojones presionaron ata marxinala ó circuito underground ( onde por outro lado é o seu sitio) polo que supuxo o funeral de Browning como director de éxito (traballou nuns aniños máis para a Metro, e retirouse...)
Freaks é a súa película máis innovadora e audaz... A historia de amor (e sexo) entre un enano e unha fermosa trapecista. Ela vai polos cartos... Pero o enano ten amigos... Cuidado rubia...! GOOBLE, GOOBLE!!! é un dos nosos...!!!! GOOBLE, GOOBLE...!!!! Unha película desgarradora, orixinal, fermosa e fodidamente real. Browning reinventouse a sí mesmo...
...E non podo despedirme sen mencionar o xenial homenaxe dos Ramones a esta peli coa súa maravillosa "Pinhead", obra do infame Johnny Ramone, amante do bo cine e xenio da música.

Malas Terras

(Terrence Malick, 1973)
Malick... Deleite ou tortura...? Quizais ambas cousas. As súas películas, feitas a cuentagotas ( 4 pelis en 35 anos), non son doadas, para qué negalo ("La delgada línea roja" (1998)), pero teñen algo moi especial... Maxia!... Despois de todo, este tipo vive encerrado ó máis puro estilo Salinger, consciente de que podería traballar con quen lle saira dos collóns, e tan chulo que pasa de promocionar as súas pelis... Todo un bicho raro, que, na miña opinión, só fai cine cando fai obras mestras, sen importarlle un güevo a taquilla, a crítica, nin os productores... Sen prisas, sen facer películas alimenticias... Só auténtico e personal cine.
Nesta peli, para min a mellor del, Sissy Spacek e Martin Sheen encarnan a dous asesinos cos que non podes evitar sentir empatía. No fondo son boas persoas, que dende un punto de vista retorcido, non teñen culpa ningunha de facer esas animaladas... Malick posiciónase claramente do lado deles, mentres unha surrealista- e fermosa- voz en off, narra as súas tropelías dunha forma poética e caralluda.
As paisaxes do cú do mundo americano remiten a Hopper, e Malick fílmaas cun cariño inusual. Paisaxe e persoaxes son unha mesma cousa, e non é máis que un retrato dese gran país que é USA, terra de perdedores, de solitarios, de indios e vaqueros, de outsiders, de xente de todos os tipos...
Se por todo esto fora pouco, Badlands ten unha das mellores bandas sonoras da historia do cine.
Martin Sheen afirmou que , das que traballou, esta é a súa pelicula favorita... A ver cando Malick nos sorprende con outra das súas personalísimas visións das cousas.

A la Caza

(Cruising, William Friedkin, 1980)

Al Pacino vestido como un Turbonegro, frecuentando bares hardcore-gay e paseándose como un chulo-chapero polas calles do NYC de finais dos 70?

Si, amigos... Incrible pero certo... Pero é que Pacino interpreta a un axente de policía que se infiltra nos barrios máis underground para investigar sobre un psycho asesino de homosexuais...
Para non levantar sospeitas, o bó de Alfredo da rienda suelta a unha interpretación delirante e homo-chulesca, pero co estilo e a elegancia que se esperan dun peso pesado como el... Polo demáis, a peli é correctita, para qué negalo... Bastante cruda e contundente nas descripcións destes tugurios e deste ambiente, pero moi frouxa no que se refire á historia e ós personaxes... e eso que ten un argumento cañero e un director de lo más solvente ("El Exorcista" (73)), pero parece que a peli quedou pola mitade, sen Friedkin dando todo o que podía dar... Con esto non quero dicir que sexa unha peli mala... Todo o contrario... Hai suspense, hai oficio... Hai boas interpretacións...
Pero o que realmente me gusta desta película, e a súa acojonante banda sonora... Unha música, que efectivamente está feita para pinchar nos tugurios máis inmundos e underground... Lembrade que estamos no NYC de finais 70, cuna do Punk, e esta música sona durante toda a peli... Guitarras insanas en ambientes insanos que complementan á perfección ver a Pacino dirixirse a un cuarto escuro onde se practica Fist-Fucking... The Germs (coa fermosísima "Lions Share"), algo dos Cripples, un longo etcétera de grupos punk buenirmos que no los conoce ni su puta madre, música clásica ( Boccherini, un dos primeiros rockeiros e a súa "La música nocturna de las calles de Madrid"), e sobre todas, esa maravilla de Willy DeVille (que ten varias) na súa época punk chamada "It's so Easy"...

El Crepusculo de los Dioses

(Sunset Blvd, Billy Wilder, 1950)

¿Qué se pode dicir de Billy Wilder...? Por suposto, e pa empezar, que é o mellor director que traballou na meca do cine, un tio que, pese a estar integrado nese mundo, non facía máis que ironizar sobre el, e poñelo en evidencia... Un puto xenio cun sentido de humor sorprendente e unha mala hostia que estaba nalgún lugar entre o cine máis rancio e comercial e o cine máis irreverente e contestatario.
Facturou grandes obras mestras, e esta é un exemplo... Orixinal (a peli empeza co protagonista morto, William Holden, flotando nunha piscina como narrador), venenosa (nunca tanta mala hostia supurou un guión de Hollywood) e moi cruel e despiadada...
...Pero tamén divertida, cos diálogos chispeantes do maestro, e uns cameos nos que xente real se rie de sí mesma (Buster Keaton, Cecil B. Demile...). Pero para unha verdadeira cura de humildad, a que fai Gloria Swanson casi autointerpretandose, nun dos papeis máis desgarradores e acojonantes da historia do cine... Norma Desmond!... Un papel que fai que se che poña a pel de galiña... Como tamén os que interpretan outros dous monstruos... William Holden, un dos meus ídolos, o tipo duro con ironía... O vividor con escrúpulos... E por suposto, Erich Von Stroheim interpretando de forma maxistral a un chofer que está tan zumbao como a súa xefa...
Esta violenta historia fijo que levantou unhas cuantas ampollas, pero só se pretendeu dicir un par de verdades sobre o cruel paso do tempo, o anclamento no pasado, a soidade, a egolatría dalgunha estrela vida a menos, o falso amor...
Por suposto hai que citar tamén ao guionista colaborador de Wilder, Charles Brackett, un tio que se complementaba á perfección co maestro, e que escribiu con el moitas das mellores películas do séptimo arte ( "Berlín Occidente" (1948), "Días sin huella" (1945), "Cinco tumbas al Cairo" (1943)," El mayor y la menor" (1942), "Ninotchka" (1939), "La octava mujer de Barba Azul" (1938)...)

Blade Runner

(Ridley Scott, 1982)

El mito de Frankenstein? El cyberpunk? Todo esto e moito máis para unha das películas máis características dos 80. Cun reparto acojonante, encabezado por Harrison Ford, descríbese un futuro onde o home e a maquina xa son prácticamente iguais. Harrison será o encargado de localizar a estas réplicas de humanos, e destruilos. E todo esto no 2019!!! (quén sabe, quizáis nuns aniños os coches voen polos ceos...)
Con este argumento fantástico (ainda que tal como vai a cousa, nada improbable...)Scott non roda a peli como unha peli de acción máis, senón que a dota dunha complexidade temática e filosófica moi aceptables. Isto sumado a unha estética que está na mente de todos (Syd Mead) e a unha música característicamente 80´s (Vangelis), da lugar a unha peli de culto en todo o mundo, menos en USA.
O caso é que os temas tratados, e esas reflexións sobre o ser humano, o paso do tempo, a morte e a existencia son dignos de un tostón de Bergman. Tamén os recursos simbólicos na película son constantes... Un futuro oscuro onde non para de chover...
Cine negro, Metrópolis, os ollos, a choiva, William Blake,a proto-informática, Moebius, etc... Miles de influencias e guiños habitan na película para darlle unha extrana atmósfera que a convirte nun clásico. Plagada de lendas e anécdotas, a miña preferida é a que afirma que o discurso final do androide Roy Batty foi invención do propio Rutger Hauer, un puto fenómeno que desperdiciou a súa prometedora carreira facendo bodrios ó máis puro estilo Mickey Rourke.
Peliculón... Ridley en su puta vida superará esta fodida maravilla.

Rashōmon

(羅生門, Akira Kurosawa, 1950)

No Xapón do S.XII, tres tipos reúnense nunhas vellas ruinas e contan a mesma historia, a dunha violación e un asasinato, dende puntos de vista diferentes... E Kurosawa aproveita para narrar a historia de forma incrible, mediante o uso de acertados flashbacks. Cuestionando a realidade, a verdade... Nótase o pesimismo que se vivia no Xapón deses anos, coas cinzas da bomba ainda no aire, xa que Kurosawa non é moi amable coa condición humana...
Este proxecto tan extravagante non contou con demasiados apoios por parte da industria nipona, polo que tivo que rodarse sen un puto duro e agudizando o inxenio cinematográfico (Cántas obras mestras se fixeron así...!)De tódolos xeitos, a peli conta coa sobresainte fotografía do grandísimo Kazuo Miyagawa, que xa por iso, é unha puta pasada. Se ademáis contamos con un ritmo constante e directo e coa interpretación do actor fetiche do cineasta, Toshiro Mifune, e doutros grandes actores en papeis sinxelos, danos lugar a unha peli sublime, cojonuda...
Esta claro que ver a un chinos andando a hostias e a espadazos no monte xaponés da idade media é unha cousa interesante e divertida. É o chamado xénero jidai-geki, cultivado entre outros por Mizoguchi ou Masahiro Makino. Outros xéneros apasionantes e íntegramente japos, son o Chambara (Hostias), o Tokusatsu (Lagartos xigantes radioactivos) ou o Yurei (terror japo).
Rashōmon supuxo unha revolución para o cine. Non só é unha das grandes obras do cine nipón, senón tamén do cine occidental (que Kurosawa amaba con loucura). De feito, a academia creou os Oscar á mellor peli estranxeira por esta peli.

El Angel Azul

(Der Blaue Engel, Josef Von Sternberg, 1930)

Ah, Marlene, Marlene... Benditas as túas pernas... Esas poderosas pernas que nesta peli hipnotizan a Emil Jannings... Esas pernas polas que calquera se volvería un calzonazos, un meapilas e un ridículo ser insignificante como o Profesor, que nun principio é un tio autoritario e fascistoide, pero que tras tamaña visión se enamora locamente, e casa con ela, convertíndose nun pelele, nun palanas nas mans de esa muller fatal, desa diosa... Ahh... Esas pernas valoradas nun millón de dólares da época... Marlene Dietrich...
Von Sternberg, claramente afín o expresionismo ilumina esta peli dunha forma sorprendente para contarnos a historia desta fermosísima cabaretera, Lola Lola...
Sternberg, emulando ó profesor, namorouse como un tonto da explosiva actriz, e xa non levantou cabeza, a non ser baixo a sombra da mesma. Non puido resistir a esta mantis devoradora de homes... e de mulleres, xa que foi das primeiras en vivir a súa bisexualidade sen tapuxos e tirarse a todo aquel ou aquela que quería. O mesmo Hitler era un fanático de Marlene, e esta ideou un plan para convencelo de que deixara Polonia tranquila... deitándose con el para despois matalo... Eso sí é ser unha boa alemana...
O ser unha das primeiras pelis sonoras alemanas dalle un encanto irrepetible, pero sobre todo, o realmente importante é a primeira presencia no cine desa gran muller con voz ronca e unha clase e unha elegancia da que carece calquera estrella do Hollywood actual. (Kidman? Jolines? Zeta-Jones? Roberts?... Vulgares furcias comparadas con Marlene...)

Stalker

(Сталкер, Andréi Tarkovski, 1979)

Tarkovski era un dos cineastas máis recoñecidos e aclamados dentro e fora da antigua Unión Soviética, e eso que non tiña máis que encontronazos con ela, que o via como unha amenaza. O seu cine era demasiado avanzado para eles...
A verdade é que o seu cine ten todo o bó e o malo da arte... Lento? pode ser... Críptico? ya lo creo... Coñazo? Yeahhh! ...Esta película, por exemplo, ten os planos máis longos e coñazo que te poidas imaxinar, non aptos para os máis débiles... Os minutos pasan sin que apenas se mova nada... A cousa é interminable...1 Hora... Hora e media... Duas horas e pico... Buff... Ideal para ver ás 6 da mañán... AHGG!! Xa me entra o sono só con pensalo... Pero bueno... Eso non quita que esta peli sexa unha obra mestra das que quitan o puto hipo.
Como na súa outra gran película "Solaris" (1972), Tarkovski utiliza o xénero fantástico para mostrar as súas obsesións sobre a natureza humana... Un meteorito cae nunha zona que é rapidamente acordonada polo exército. Eso non impide a tres personas penetrar na zona para buscar "algo"... Atmosferas desasosegantes, debate entre ciencia (o personaxe do profesor) e arte (o escritor), símbolos, moito misterio e constante presencia da auga para unha viaxe cara o seu destino, pero tamén cara o interior do ser humano. A ambientación e as localizacións son admirables. Nunca vira uns interiores tan bonitos... Nótase que están feitos por un verdadeiro Artista.
Como escultor no tempo, Tarkovski recréase nas paisaxes, que se van facendo máis nítidas e coloristas, e nos diálogos de pura poesía e filosofía.
Película altamente recomendable.

La noche de los muertos vivientes

(Night of the Living Death, George Romero, 1968)

Este é, sen dúbida, un dos meus xéneros preferidos no cine... As pelis de Zombis.
Romero (director da tamén xenial "El amanecer de los muertos" (1978) soubo reinterpretar "Os Paxaros" de Hitchcock, sendo máis minimalista e enigmático incluso que el... Normal, despois de todo, non había un peso... Ata os actores que facían de zombis, cobraron un dolar e unha camiseta!!! ("I Was A Zombie In Night of the Living Dead!", poñía...)
As pelis de zombis teñen suspense, son inquietantes, divirten, e ademáis suxiren algo oculto, algo imperceptible (crítica ó racismo?, (o "heroe" da peli é nejro), reflexo da sociedade dos 60?... Non sei... Qué máis da...? O importante é ver a unha multitude de mortos vivintes intentando devorar a un grupo de rednecks americanos, encerraos dentro dunha casa, e dando lugar a situacións de tensión, humor e terror moi significativas... Todo ambientado cunha fotografía e unha iluminación deliciosamente cutres... Gran peli, vive Dios... De feito, a biblioteca do congreso de USA considerouna "significativa culturalmente" e foi catalogada nos fondos patrimoniais americanos.
Curiosidade: Por andar durmindo, os neglixentes distribuidores orixinais desta película liberarona ó dominio público. Puto papeleo!! Se eres dos que teñen escrúpulos, podes baixar esta película de internet sen que sufra a tua preciosa conciencia.

Alguien voló sobre el nido del cuco

(One Flew Over the Cuckoo's Nest, Milos Forman, 1975)

Baseado nunha xenial novela de Ken Kessey, o gurú do LSD e o rock and roll na USA dos sesenta, esta peli do checo-americano Milos Forman forma parte das grandes películas da historia do cine polo que ten de transgresora, libertaria e setentera. As interpretacións do sempre sobreactuado Jack Nicholson, da aterradora enfermeira Louise Fletcher e dunha galería de secundarios que fan de freaks de frenopático ( co permiso de Danny DeVito, o meu preferido é o indio mudo de 2 metros de altura, que por certo, no libro é o narradore) dan lugar a unha película peculiar, divertida e sorprendente. Un canto á liberdade, un ataque ós poderes (Fight the power!) e, sobre todo, unha denuncia o inhumano sitema psiquiátrico que fai vinte anos non tiña nada que envidiar ás torturas de Torquemada (electroshock, lobotomía, drogas duras experimentais... Vamos, como para quedar feito un dos Ramones...). Un retrato da sociedade. Despois de todo, todos e cada un dos que estamos lendo esto, estamos tolos... Dunha forma ou outra... Pensade niso...
Como dí o personaxe de Nicholson na película: "...Estades máis cuerdos que a maioría dos que están fora..."

Top Secret!

(Jim Abrahams, David Zucker, Jerry Zucker, 1984)
Indiscutible obra mestra da comedia, na que este triunvirato chamado ZAZ, da rienda suelta ó humor máis descojonante da historia do cine. Película áltamente entretenida, e milagrosa cura para a mala hostia e a morriñosidade.
O argumento en sí, xa é unha puta xenialidade... Se eres dos poucos despistados que non a viu, non che vou joder a peli, pero podo dicir que vai dunha estrela do rock (Val Kilmer, anos antes de encarnar a Jim Morrison) que toca por primeira vez nunha surrealista Alemania do Este, e que se ve envolto en líos militares, políticos e amorosos. Gag tras gag (todos buenísimos) entramos nunha historia de espías que sobrecolle da risa.
ZAZ!!! Os tios estes son a puta hostia... Riense de todos e de todo... Non teñen respeto por nada... DE PUTA MADRE! Tamén é verdade que as outras comedias destes grandes xenios non chegan ó nivel desta brutal parodia do RNR e da guerra fría. E tamén é verdade que moitos dos seus imitadores (este sub-xénero dentro da comedia é unha mina de ouro) dan máis pena que risa.

Hierro 3

빈집, Kim Ki-duk, 2004)
Un sixiloso chino adícase a entrar nas casa silenciosamente, non precisamente para roubar... E nunha das súas incursións enamórase. É verdade que certo cine oriental pode ser un coñazo polos seus ritmos lentos, pero ás veces conséguese unha poética incrible usando estos recursos. E esto é precisamente esta película... Un exercicio de poesía cinematográfica que suxire máis que contar, que fai sentir máis que pensar. E tampouco é que teña un ritmo lento, senón todo o contrario. O director oblíganos a recrearnos no que conta... Unha orixinal historia que vai do máis cotidiano ó máis inverosímil... Desgarradora, e ás veces absurda reflexión sobre o baleiro, a soidade e o silencio da man deste peculiar cineasta surcoreano (cine desafortunadamente descoñecido por min). Unha historia de amor triángular, violenta e fermosa nos seus contidos, e moi orixinal... Pódeche emocionar ou podes odiala con toda a túa alma... Pero polo menos, non quedas lobotomizao na puta butaca desperdiciando o teu valioso tempo vendo merdas que non veñen a nada...
De tódolos xeitos, se a vedes, comprenderedes por qué unha imaxe vale máis que mil palabras.

Star Wars

(George Lucas, 1977)

Unha evidente obra de culto, á que miles de fans freaks idolatran como a octava maravilla. E que é evidente que esta peli e a súa saga (imos obviar a última triloxía) foi un clásico dende o mesmo día que se estrenou, xa que naqueles maravillosos anos 70, as películas facíanse de forma artesanal, con cariño e dedicación, mentres que agora, faise todo por ordenador, de forma perralleira, e ó carallo. Aqueles anos de inocencia, experimentación e loucura deron como resultado a súa meteórica carreira ó éxito (non só pola peli, senón máis ben polo merchandisinj), ben merecido, qué duda cabe.
Lucas, como gran cinéfilo, plasmou todo o seu universo neste xenial pastiche onde teñen cabida tódolos xéneros: aventuras, western, bélico, humor, romance, melodrama, culebrón... ecos de Kurosawa, de Ford, de Flash Gordon... O tio tirou todo nunha pota, e a ferver... Produciu, escribiu o guión e dirixiu esta película crendo en ela, confiando en sí mesmo fronte ás burlas dos demais, que o tachaban de jipi fumador de droja, e fronte ás trabas da Fox. E o jolpe saliulle redondo. O traballo dou o seu froito e o seu bó facer como director/guionista, e sobre todo como productor ("Indiana Jones", outra ilustre triloxía) fixeron o resto. Todo o que vemos nesta peli é lexendario...
A música de John Williams fixo posible unha vez máis que esta película trascendera máis aló do cine. Pódese dicir que a sintonía principal é unha das pezas máis famosas do 7º arte. Obsérvese tamén o maravilloso traballo de maquillaxe e vestuario (Chewbacca, os soldados do imperio, os robots...) e comparadeo co cine de ciencia ficción de alto presuposto de hoxe en día... Non hai comparación, verdade?
O carismático Dath Vader, a química entre Harrison Ford e Carrie Fisher, a presencia de Alec Guinness e Peter Cushing, os universos creados con todos esos monstruitos... Canto máis tempo pasa, máis peliculón é...
Se tedes unhas horiñas libres, unha noite vede esta peli, acompañada (por suposto) de "El Imperio contraataca" (80) e "El Retorno del Jedi" (83). Maratón que te transportará a outros mundos.

Sede de Mal

(Touch of Evil, Orson Welles, 1958)

Obra mestra indiscutible do autor de "Ciudadano Kane"(41). Un film "noir" moi moi bo no que podemos, para empezar, flipar cos seus interpretes: Charlton Heston (facendo de mexicano!!!), Janet Leigh, Orson Welles (nun papel de enorme corrupto que se leva todo o protagonismo), Marlene Dietrich (muller fatal donde las haya), Joseph Cotten... Uns tíos que levan os seus papeis ata límites insospeitados.
A fronteira USA-México (as persoaxes tamén están na fronteira do moral e o inmoral) serve de escenario para que dous policías investiguen un oscuro asasinato. Os acojonantes diálogos serven para contar unha historia negra como o carbón, e Orson non se corta de experimentar coa linguaxe cinematográfica como é habitual no seu magnífico cine (movementos de cámara non gratuitos, iluminación expresionista, profundidade de campo...). Véxase senón a escena inicial... Pese a todo, a Universal cambioulle algunhas escenas, xa que pese ó seu talento, Orson non lles daba moitas fortunas en taquilla... Valientes hijosdeputa!
Pódese considerar a última película de cine negro... Tufillo a serie B con ecos sheaksperianos (Welles...), película ambigua, barroca e fodidamente expresiva... Música rocanrolera de Mancini... ¿Qué máis se pode pedir...?

Medo e Noxo nas Vegas

(Fear and Loathing in Las Vegas, Terry Gilliam, 1998)
Gilliam mete con esta película unha verdadeira hostia na cara do espectador. A inconexa sinópse da película fala das visións e percepcións de dous verdadeiros drogatas que proban toda a droga que se lles poña por diante na cidade de Las Vegas (unha cidade xa de por sí surrealista) da época da guerra de Vietnam. Baseado na obra honónima do gran periodista gonzo Hunter Stockton Thompson, un xenial Johnny Depp (qué gran actor!) interpreta a este mito literario a modo de D. Quijote (tema típico de Gilliam), acompañado por un Sancho que Benicio Del Toro (qué gran actor!) sinxelamente borda. A crónica dunha carreira que ten que cubrir como periodista serve de excusa para mostrar o desquiciado viaxe deste par de individuos á capital mundial do LSD, onde non se cortan de probar de todo, escoitar unha música cojonuda e participar nas máis absurdas e desternillantes situacións. Un descenso ós infernos inquietante, agresivo e surreal, pero fodidamente divertido e transgresor.
Subxetividade absoluta, e cunha ilóxica desconcertante e por momentos angustiosa, búscase a repulsión no espectador máis blandengue, que pese a contar cun reparto impecable, e con cameos de numerosas estrellitas de turno, é para este alucinao espectador, unha auténtica burrada que non deixa impasible.
Non se podía esperar menos dun valente como Gilliam, que nunca se deixou domar e sempre experimentou coa linguaxe cinematográfica (algunhas veces con mellores resultados que outras)... Só hai que ver o que fixo desde os Monty Python ata a súa última loucura : "Tideland" (2006) unha buenísima película que tamén reflexiona sobre as drogas, o soño e a realidade, a percepción, a relatividade do tempo e todos esos temas que obsesionan ó bueno de Terry.

O Planeta dos Simios

(Planet of the Apes, Franklin J. Schaffner, 1968)
Unha das mellores películas de ciencia ficción da historia. Unha obra mestra que en mans de outro podería converterse no maior dos ridículos.
Pero non foi así... E en parte polo gran equipo de rodaxe que nela traballou. Para empezar, ese maquillaxe artesanal, que fixo que os actores o pasaran realmente mal (que llo pregunten a Edward G. Robinson, que tivo que desistir de interpretar ao Dr. Zaius), pero que dotou á peli dun realismo artesanal e acojonante. Tamén o vestuario foi un gran traballo. Os decorados feitos por verdadeiros artistas, así como as localizacións poden recibir o mesmo adxetivo: Excelentes.Pero o que realmente chama a atención da película (sobre todo unha vez finaliza, e quedas flipando con ese final...) é a buenísima trama montada a partir dun libro de Pierre Boulle... Todo llo debemos a Michael Wilson e a Rod Serling, este último, guionista e creador da buenísima serie sesentera"The Twilight Zone" ("A Dimensión Descoñecida"), que sorprendía por ter un 100% de capítulos moi bos. Evidentemente, Schaffner tivo moito que ver á hora de crear esa magnífica atmósfera que nos inquieta durante todo o film (cando chegan os astronautas e exploran o planeta...), pois é un director como a copa dun pino... Jerry Goldsmith ("Chinatown", "Alien", "A profecía", "Desafío Total"...) fai unha música perfecta para a película... Sesentera, extraterrestre e jazzística. Finalmente, Charlton Heston non merece ser reivindicado. O seu nome está ligado a moitos dos grandes títulos do 7º arte, e é tan bó actor como facha de mierda. Nesta peli está tan ben como se esperaba del. Te quiero, Charlton!Unha última cousa: Amo a Tim Burton, pero o innecesario remake que fixo desta obra mestra é unha puta verguenza!

La ley de la calle

(Rumble Fish, Francis Ford Coppola, 1983)

Peliculón que ten un elenco que quita o hipo: Dennis Hopper, Nicolas Cage, Chris Penn, Diane Lane, Tom Waits, Laurence Fishburne, Sofía Coppola e sobre todo... os dous mellores actores da súa xeración: Matt Dillon e Mickey Rourke, facendo respectivamente de Rusty James e El chico de la moto, dous iconos cinematográficos inolvidables, que lle dan ó concepto de interpretación novos significados.
Tamén detrás das cámaras a cousa é para tirar fogetes: Coppola e toda a súa mafia, guión de Coppola en colaboración da autora do libro orixinal Susan E. Hinton, xenial fotografía expresionista en b/n de Stephen H.Burum, música de Stewart Copeland, o batería dos Police...
E todo isto para contarnos a historia de unha familia (ah, Francis...) que está como encerrada nun acuario confuso, nunha cidade en decadencia, onde xa nada é igual que antes, ainda que todo siga igual. O punto de vista para narrar esto é o do chico da moto (Rourke), un daltónico xordo e medio autista, polo que as escenas son de lo más surrealistas (e bonitas). De ahí o uso maxistral do branco e negro (con certas pinceladas simbólicas en cor). Rusty James (Dillon) será o seu irmán pequeno, un pandillero que tentará emular ó grande, sendo só unha vulgar imitación do seu carismático estilo.
A peli, ó fin e o cabo, e unha reflexión sobre o tempo (na maioría das secuencias aparece un reloxio dunha forma ou outra...), sobre o rápido que pasa, sobre o lento que pasa, sobre cando pasa sen darnos conta, sobre cando se estanca, cando se paraliza, cando é igual dez minutos que dez anos...

Vamos, unha auténtica pasada!! Unha especie de película de outro planeta, quizais unha das poucas películas ochenteras que envelleceron con dignidade. Rara, fermosa, punk, sensible, acojonante... A peli máis bonita de Coppola!!!

O Anxo Exterminador

(Luis Buñuel, 1961)
De entre todas as etapas de Buñuel, a miña preferida é a mexicana, cando realiza todas esas obras mestras ("Os Olvidados"(50), "Nazarín"(59), "Simón do Deserto" (1965)...), e sobre todo despois de arrasar en Cannes con "Viridiana" (61) e rodar un par de pelis en USA ("Robinson Crusoe" (1954)...), cando os productores lle dan a liberdade para facer o que lle salga dos mesmísimos güevos (ainda que con certos límites económicos)...
E é que nun país tan surrealista como México respirábanse todas as cousas que obsesionaban a Buñuel (Relixión, morte, sexo, liberdade, represión, política...) e alí botouse fora canto quixo, proporcionando de paso unhas cuantas obras mestras entre as que se conta esta puta maravilla, que ven a ser algo así como a versión burguesa e surrealista do Gran Hermano na que se retrata ó ser humano posto ó límite (en realidade ao ser humano burgués posto ó límite, igual de salvaxe que calquera...)
Aquí vemos a un Buñuel con máis mala hostia que nunca, coas súas típicas saidas se tono, que non escatima en surrealismo, poesía, crueldade e sentido do humor para facer un dos films máis cojonudos da súa filmografía, que nalgúns momentos chega a poñer os pelos de punta. Despois de todo, ven sendo a versión cinematográfica surrealista/burguesa da Balsa da Medusa de Gericault.
Buscáronse sesudas explicacións alegóricas de todos os tipos (marxista, relixiosa, droga...) pero, como en toda boa obra de arte, quen lle da sentido, quen pon a última palabra, é o espectador.

Qué foi de Baby Jane?

(What Ever Happened to Baby Jane?, Robert Aldrich, 1962)

Película mítica por ver xuntas a dúas tías que non se podían nin ver: Joan Crawford e Bette Davis, dúas arpías perturbadas que se levaban peor na vida real que na propia película!! Sólo hai que ver os comentarios que se dician unha a outra a través dos medios de comunicación para darse conta de que estas tías non eran precisamente a sosa sintalento de Julia Roberts.
A peli xa trascendeu ó cinematográfico para convertirse nunha obra lexendaria plagada de incontables anecdotas. A miñas preferidas teñen que ver coas escenas de violencia entre ambas, nas que se ensañaron realmente unha coa outra, e mesmo, se equivocaban a posta para repetir unha e outra vez as torturas. Grandes damas, que nesta peli parecen dous adefesios sacados dunha película de terror(incomprensiblemente para dúas estrellas do seu calibre), que o deron todo por unha interpretación convincente. Chungas... chunguísimas... O caso é que á Crawford debeulle foder un güevo que a súa compañeira/archienemiga fose nominada pola academia por esta peli, quedando ela fora.
Aldrich tivo os collóns de dirixir a estas icribles tias e conseguiu un aceptable cacho de dinamita, contando as cousas con oficio e ambigüidade; e creando unha atmósfera inasana e un suspense moi inquietante (o denominado, terror psicolóxico).
Película de culto imprescindible.

Vive como quieras

(You Can't Take it With You, Frank Capra, 1938)

Unha verdadeira apoloxía do anarquismo e a individualidade fronte a un capitalismo feroz. Típico tema do inconmesurable Capra ( e o seu guinista, Robert Riskin), que nos presenta a unha familia de entrañables tolos... James Stewart (un dos meus ídolos) enamorarase da filla desta familia (a única medianamente normal), ainda que sexa o fillo do millonario hijoputa de turno, pero xa se sabe, que os cartos non significan unha mierda para as personaxes de bó corazón de Capra..
Deixando aparte se che gusta o director ou non (pódese dicir que o optimismo e a empalagosa inxenuidade de "Qué bello es vivir" (1946) non é para todos os gustos), hai que recoñecer que se trata dunha adaptación dun Pulitzer que describe a uns personaxes verdadeiramente tolos e divertidos (o profesor de música é absolutamente xenial) que o que nos ven a decir é que os cartos non traen a felicidade, e que é mellor vivir realizado, que ser un puto esclavo infeliz. Hai que ser un mesmo, non aparentar!!!
A peli é fodidamente entretida e, o mesmo tempo é conservadora e subersiva. Por ela non pasan os anos, e ten un 'toque' cojonudo... Pero en Capra eso era normal: "Sucedió una noche" (1934), "juan Nadie" (1941), "Arsénico por compasión" (1944), "Un gangster para un milagro" (1961)...

A Matanza de Texas

(The Texas Chainsaw Massacre, Tobe Hooper, 1974)

Hooper conseguiu rodar esta peli sen un puto duro e facendoo practicamente todo (Guión, producción, música...) e triunfou, vaia se trinfou... (con cen mil e pico gañou máis de 50 millóns)
E fíxose xustiza... Esta xenialidade merece estar no máis alto da historia do cine. O xénero de terror revolucionouse totalmente, e nunca volvería ser o mesmo (tamén é verdade que abriu camiño a verdadeiros bodrios que, ainda hoxe, repiten unha e outra vez a mesma historia). Pero ninguén pode negar que esta obra de arte se acabou convertindo nunha lenda.
A historia é sencilla: Un grupo de jipis de excursión por Texas son asesinados por unha familia de caníbales, entre os que se conta o carismático Leatherface, un sujeto de lo más entrañable que mata a golpe de motosierra... Definitivamente, non lle gustaban os jipis... Con semellante argumento, non é de estrañar que dous anos despois, os Ramones homenaxearían a esta santa película nunha das preciosas cancións do seu disco de debut, iniciando así o Punk.
Todo esto fotografiado cunhas texturas la hostia de bonitas e rodado cunha eficacia e intelixencia sorprendentes nunha peli tan barateira... La puta-hostia, colegas...
Terror suxerido (en realidade, pouca sangue se ve...), personaxes antolóxicas, grandes secuencias, ritmo acojonante, dirección intelixente, humor negro... unha bofetada nas cachas á sociedade bienpensante dos 70... Máis ainda, un tremendo hostión ó ser humano en xeral.
Do 1 ó 10, eu poríalle un 9,75.

Telefono Rojo? Volamos hacia Moscú

(Dr. Strangelove, or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb, Stanley Kubrick, 1963)

Ahhh... Stanley, Stanley... Cómo fixeches para facturar obra mestra tras obra mestra ó longo da túa carreira? Cómo güevos conseguiches a perfección en cada puto fotograma que creaches? Maldita sexa!!! ERES O MELLOR!!! Ninguén o fixo coma tí... e nunca gañaches un Ozkad á mellor dirección!!! Pois esta peli merecía un palé de trofeos deses.
En plena guerra fría, Kubrick proponse facer unha peli que mostre o clima de tensión agobiante de estar baixo o perigo de ser fulminado por unha puta bomba. Un tema serio, non? En principio sí... Pero a medida que avanzaba o proxecto, as situacións absurdas e o humor ían aumentando. Conclusión? Optouse (gracias, señor...) por unha comedia realmente descojonante, con gags históricos e risas a esgalla. Abdominales e dor de cara asegurados (gracias a un guión que ríete tú de Cervantes)
Mención especial merecen os actores: Sterling Hayden (loco, muy loco... un tío con moita clase que bebe whisky con auga da choiva pa non dañar os seus fluidos corporais...), George C. Scott (o grandísimo cabrón borda o seu prototípico xeneral da USA. Máis tarde faría de Patton, co que gañou un Ozkad... Pero o bó de George dixo que se meteran a estatuilla polo q... Foi o primeiro en rexeitar o fodido galardón!!! ) e sobre todo, o inigualable, o incrible, o xenial PETER SELLERS facendo un triple papel (entre eles presidente de USA) que nos saltan as lágrimas (coa risa). Coñezo xente que, coa risa, non controlou os seus esfínteres ó ver a este fenómeno.
...E vaia final ten a peliculita...

Ninotchka

(Ernst Lubitsch, 1939)

Unha das miñas pelis preferidas... Motivos?
A) A bellísima Greta Garbo, e nesta película... non só se rie (a promoción da peli foi esa) senón que se parte o cú!!! Como digo, inigualable.
B) Billy Wilder... Con un guionista con tan mala hostia, a peli está feita...
C) Lubitsch... O mellor contador de historias do cine?
Mira, non sei. O que sei é que cada vez que vexo esta maravilla me gusta máis... E ten de todo! Elegancia, narrativa maxistral e suxerente, ritmo perfecto, sátira política, diálogos e situacións para ter un infarto coa risa, os mellores primeiros planos da historia, actuacións soberbias da Garbo e o absolutamente xenial Melvyn Douglas, unha química impresionante entre ambos, os enormes secundarios, un cameo de Bela Lugosi, etc, etc, etc...
Como dixo Wilder: "Esta película está rodada en París, naqueles maravillosos días cando unha sirena era una moza e non unha alarma, e se un francés apagaba a luz non se debía a un ataque aereo..."

The Last Waltz

(Martin Scorsese, 1978)

Un documental que todo o amante do bó RNR debería ver. O derradeiro concerto de The Band grabado por un dos mellores cineastas da historia e un dos maiores amantes da música que hai no cine... Un concerto así, necesitaba a alguén desta calidade que o inmortalizara... Xa non só eran The Band, senón tamén: Bob Dylan, Van Morrison, Neil Young, Joni Mitchell, Neil Diamond, Eric Clapton, Paul Butterfield, Dr. John, Muddy Waters, Emmylou Harris, Ronnie Hawkins, Ringo Starr, Ron Wood... AHHH... Nalgúns momentos, caeche a lagrimilla da emoción.
Ó final, o autor de Taxi Driver non defrauda, e pódese dicir que case nos sentimos, xa non en primeiras filas, senón no puto escenario. Ademáis intercala fragmentos de entrevistas á banda nos que falan da filosofía que os tivo na estrada tantos anos. Vamos... Auténtico e xenuino Rock and Roll...
Un ímprescindible disco triple corrobora todo esto. Unha grandísima película... Quizais, a mellor de Scorsese...

Punch-Drunk Love

(Paul Thomas Anderson, 2002)

Non se podía esperar menos do autor das excelentes "Boogie Nights" (1997) e "Magnolia" (1999)... Unha comedia romántica, pero lisérxica, oscura, divertida e moi, moi agresiva. Para que nos entendamos: RARA. O tio segue facendo pequenas obras mestras de culto donde nos presenta personaxes incribles (por certo, sempre usa os mesmos secundarios, en plan os Coen) e mete sempre un humor que está entre partirse o cú e sobrecollerte coa melancolía. PT Anderson fai unha pequena xoia, moi sencilla e desconcertante, onde non escatima en surrealismo, e mesmo abstracción (eses colorines...), e consegue crear atmósferas acojonantes. Pero, todo hai que decilo, gracias a esa xenial música de Jon Brion, e unhas interpretacións que chegan á alma.
Sen duda é o mellor papel de Alan Sandler, que fai dun individuo tímido, mentireiro e acojonado, con fortes desequilibrios, que, un bó dia, se enamora.

A Evasión

(Le Trou, Jacques Becker, 1960)

Película póstuma do xenial Jacques Becker ("París, Bajos fondos", 1952), que da acadado a perfección narrativa.
Unha desas peli de trama carcelaria, que tanto molan, pero mirada baixo o prisma deste talento gabacho, que a presenta de forma aparentemente sinxela, pero que en realidade, a leva a cabo como un gran mestre. Non vou destripar a peli, pois odio á xente que o fai, pero as esceas da fuga subterránea son absolutamente brillantes. Ó vela, convertímonos nun máis deses cinco presos que tentan fugarse, sufrindo, sudando, carretando cousas... Sentimos o seu esforzo e as súas ilusións... Sentímonos, como poucas veces no cine, parte da película. Hai que recoñecer que os fodidos actores están magníficos, ENORMES! TODOS!!!
E todo isto iluminado de forma maxistral, demostrando que non hai cousa máis bonita que o branco e negro ben fotografiado.
Pero se algo deixa pasmado nesta indiscutible obra mestra, é o ritmo narrativo. Becker sacrifícao todo en favor de contar unha historia ben contada, sen mariconadas.
Un sublime canto á amizade e a liberdade. Unha verdadeira lección de ética cinematográfica. E aventúrome a dicir que é a mellor película francesa da puta historia.

Tiburón

(Jaws, Steven Spielberg, 1975)

Joder, qué maravilla! Aventuras, suspense, terror e dosis de humor para unha das mellores (e máis taquilleiras) películas xamáis rodadas. Se alguén pon e duda as artes de Spielberg para contar unha historia, que vexa esta peli e cale a puta boca. O tio cóntanos coa axuda de tres actorazos (Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss), un simpático bicho, e unha incrible música do grandísimo John Williams, unha película de aventuras como as da vella escola, e ademáis, de forma orixinal e entretida. Spielberg converteuse gracias a esta puta maravilla, no neno prodixio de Hollywood. E ata hoxe... De paso, a Universal recuperou parte do prestixio perdido dende Frankestein e Hitchcock.
Palomitera, pero das que che deixan sentado cos músculos agarrotaos polo suspense e sen poder pestanexar para non perderte todos e cada un dos magníficos fotogramas que nos brinda o director de cine que sale no diccionario cando buscas "director de cine".
1975 foi bó ano para o cine e a música. Daquela o comercial e a calidade, solían coincidir de vez en cando.

O septimo selo

(Det Sjunde insegle, Ingmar Bergman, 1957)

Bergman... Entre o coñazo e o soberbio... Entre o aburrido e o inmenso... Un tio moi intelectual que as veces nos tocou as pelotas coa súa gravedade en moitas películas... Pero non é o caso desta obra mestra, chea de humor, mala hostia e entretemento, pero o mesmo tempo cargada cos máis complexos problemas filosóficos do home... Eran tempos de existencialismo... Un cabaleiro (un Max Von Sydow que parece Billy Idol) chega a casa tralas cruzadas, e todo está escarallao pola peste... Aventuras, bós diálogos, unha partida de xadrez conta a morte para gañar tempo... Simbolismo e Poesía nunha idade media historicamente moi irreal, feita así para que os habitantes do occidente do S.XXI nos reflexemos sen problemas... E todo isto filmado cun branco e negro fodidamente bonito e eficaz. Se non a viches, faite un favor e soluciona eso canto antes.

Doce homes sen piedade

(12 angry men, Sidney Lumet, 1957)

Unha puta delicia!!!. Lumet tennos en ascuas durante hora e media de película na que apenas saimos dunha habitación. Casi se pode sentir o calor axfisiante que sinten as doce persoaxes en tensión que deliveran como xurado nun xuizo... Unha reflexión sobre a sociedade como colectivo, a toma de decisións e a integridade persoal fronte as influencias externas. O guión de Reginald Rose é a puta hostia, e... cómo o leva Lumet, mamá!!!, Non podemos máis que flipar ante o que estamos vendo... Esto pasa sobre todo, gracias ás acojonantes actuacións de monstruos como Henry Fonda, Lee J. Cobb, Jack Warden, etc... Uns tíos que estaban vivindo o seu mellor momento, neses maravillosos 50-60, onde todo empezaba a cambiar, onde todo (incluido Hollywood) empezaba a facerse eco das convulsións sociais que se aveciñaban.
Peliculón.