A la Caza

(Cruising, William Friedkin, 1980)

Al Pacino vestido como un Turbonegro, frecuentando bares hardcore-gay e paseándose como un chulo-chapero polas calles do NYC de finais dos 70?

Si, amigos... Incrible pero certo... Pero é que Pacino interpreta a un axente de policía que se infiltra nos barrios máis underground para investigar sobre un psycho asesino de homosexuais...
Para non levantar sospeitas, o bó de Alfredo da rienda suelta a unha interpretación delirante e homo-chulesca, pero co estilo e a elegancia que se esperan dun peso pesado como el... Polo demáis, a peli é correctita, para qué negalo... Bastante cruda e contundente nas descripcións destes tugurios e deste ambiente, pero moi frouxa no que se refire á historia e ós personaxes... e eso que ten un argumento cañero e un director de lo más solvente ("El Exorcista" (73)), pero parece que a peli quedou pola mitade, sen Friedkin dando todo o que podía dar... Con esto non quero dicir que sexa unha peli mala... Todo o contrario... Hai suspense, hai oficio... Hai boas interpretacións...
Pero o que realmente me gusta desta película, e a súa acojonante banda sonora... Unha música, que efectivamente está feita para pinchar nos tugurios máis inmundos e underground... Lembrade que estamos no NYC de finais 70, cuna do Punk, e esta música sona durante toda a peli... Guitarras insanas en ambientes insanos que complementan á perfección ver a Pacino dirixirse a un cuarto escuro onde se practica Fist-Fucking... The Germs (coa fermosísima "Lions Share"), algo dos Cripples, un longo etcétera de grupos punk buenirmos que no los conoce ni su puta madre, música clásica ( Boccherini, un dos primeiros rockeiros e a súa "La música nocturna de las calles de Madrid"), e sobre todas, esa maravilla de Willy DeVille (que ten varias) na súa época punk chamada "It's so Easy"...