Stalker

(Сталкер, Andréi Tarkovski, 1979)

Tarkovski era un dos cineastas máis recoñecidos e aclamados dentro e fora da antigua Unión Soviética, e eso que non tiña máis que encontronazos con ela, que o via como unha amenaza. O seu cine era demasiado avanzado para eles...
A verdade é que o seu cine ten todo o bó e o malo da arte... Lento? pode ser... Críptico? ya lo creo... Coñazo? Yeahhh! ...Esta película, por exemplo, ten os planos máis longos e coñazo que te poidas imaxinar, non aptos para os máis débiles... Os minutos pasan sin que apenas se mova nada... A cousa é interminable...1 Hora... Hora e media... Duas horas e pico... Buff... Ideal para ver ás 6 da mañán... AHGG!! Xa me entra o sono só con pensalo... Pero bueno... Eso non quita que esta peli sexa unha obra mestra das que quitan o puto hipo.
Como na súa outra gran película "Solaris" (1972), Tarkovski utiliza o xénero fantástico para mostrar as súas obsesións sobre a natureza humana... Un meteorito cae nunha zona que é rapidamente acordonada polo exército. Eso non impide a tres personas penetrar na zona para buscar "algo"... Atmosferas desasosegantes, debate entre ciencia (o personaxe do profesor) e arte (o escritor), símbolos, moito misterio e constante presencia da auga para unha viaxe cara o seu destino, pero tamén cara o interior do ser humano. A ambientación e as localizacións son admirables. Nunca vira uns interiores tan bonitos... Nótase que están feitos por un verdadeiro Artista.
Como escultor no tempo, Tarkovski recréase nas paisaxes, que se van facendo máis nítidas e coloristas, e nos diálogos de pura poesía e filosofía.
Película altamente recomendable.