Blade Runner

(Ridley Scott, 1982)

El mito de Frankenstein? El cyberpunk? Todo esto e moito máis para unha das películas máis características dos 80. Cun reparto acojonante, encabezado por Harrison Ford, descríbese un futuro onde o home e a maquina xa son prácticamente iguais. Harrison será o encargado de localizar a estas réplicas de humanos, e destruilos. E todo esto no 2019!!! (quén sabe, quizáis nuns aniños os coches voen polos ceos...)
Con este argumento fantástico (ainda que tal como vai a cousa, nada improbable...)Scott non roda a peli como unha peli de acción máis, senón que a dota dunha complexidade temática e filosófica moi aceptables. Isto sumado a unha estética que está na mente de todos (Syd Mead) e a unha música característicamente 80´s (Vangelis), da lugar a unha peli de culto en todo o mundo, menos en USA.
O caso é que os temas tratados, e esas reflexións sobre o ser humano, o paso do tempo, a morte e a existencia son dignos de un tostón de Bergman. Tamén os recursos simbólicos na película son constantes... Un futuro oscuro onde non para de chover...
Cine negro, Metrópolis, os ollos, a choiva, William Blake,a proto-informática, Moebius, etc... Miles de influencias e guiños habitan na película para darlle unha extrana atmósfera que a convirte nun clásico. Plagada de lendas e anécdotas, a miña preferida é a que afirma que o discurso final do androide Roy Batty foi invención do propio Rutger Hauer, un puto fenómeno que desperdiciou a súa prometedora carreira facendo bodrios ó máis puro estilo Mickey Rourke.
Peliculón... Ridley en su puta vida superará esta fodida maravilla.