Telefono Rojo? Volamos hacia Moscú

(Dr. Strangelove, or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb, Stanley Kubrick, 1963)

Ahhh... Stanley, Stanley... Cómo fixeches para facturar obra mestra tras obra mestra ó longo da túa carreira? Cómo güevos conseguiches a perfección en cada puto fotograma que creaches? Maldita sexa!!! ERES O MELLOR!!! Ninguén o fixo coma tí... e nunca gañaches un Ozkad á mellor dirección!!! Pois esta peli merecía un palé de trofeos deses.
En plena guerra fría, Kubrick proponse facer unha peli que mostre o clima de tensión agobiante de estar baixo o perigo de ser fulminado por unha puta bomba. Un tema serio, non? En principio sí... Pero a medida que avanzaba o proxecto, as situacións absurdas e o humor ían aumentando. Conclusión? Optouse (gracias, señor...) por unha comedia realmente descojonante, con gags históricos e risas a esgalla. Abdominales e dor de cara asegurados (gracias a un guión que ríete tú de Cervantes)
Mención especial merecen os actores: Sterling Hayden (loco, muy loco... un tío con moita clase que bebe whisky con auga da choiva pa non dañar os seus fluidos corporais...), George C. Scott (o grandísimo cabrón borda o seu prototípico xeneral da USA. Máis tarde faría de Patton, co que gañou un Ozkad... Pero o bó de George dixo que se meteran a estatuilla polo q... Foi o primeiro en rexeitar o fodido galardón!!! ) e sobre todo, o inigualable, o incrible, o xenial PETER SELLERS facendo un triple papel (entre eles presidente de USA) que nos saltan as lágrimas (coa risa). Coñezo xente que, coa risa, non controlou os seus esfínteres ó ver a este fenómeno.
...E vaia final ten a peliculita...